امام هادی(ع) فرمود: «گاهی امام زین ‏العابدین(ع) قرآن می‌خواند و رهگذر از صدای زیبای آن‌حضرت غش می‌کرد و اگر امام اندکی از صدای دلنشین خود را ظاهر نماید مردم تحمل آن‌را ندارند. راوی پرسید: مگر رسول خدا(ص) هنگام نماز صدای مبارک را به خواندن قرآن بلند نمی‌نمود؟ فرمود: حضرت آن مقدار که مردم توان داشتند با آنان رفتار می‌نمود». آیا این روایت صحیح است؟!

امام سجاد(ع) صدای زیبایی داشتند که باعث می‌شد مردم هنگام خواندن قرآن آن‌حضرت به سمت ایشان جذب شده و به قرائت قرآن ایشان گوش بسپارند:1. امام صادق(ع): «امام سجاد(ع) از همه مردم خوش‌صدا‏تر بود و سقاها در هنگام قرائت قرآن آن‌حضرت(ع) به خانه ‏ایشان می‌رفتند و به قرآن خواندنشان گوش می‌دادند».[1]2. امام صادق(ع): صدای قرآن خواندن امام سجاد(ع) از همه مردم بهتر بود و ایشان صدای خودشان را بالا می‌برد که اهل خانه او صدای ایشان را می‌شنیدند.[2]3. امام هادی(ع): امام سجاد(ع) آن‌چنان زیبا قرآن می‌خواند که گاهی رهگذری بر حضرتشان عبور می‏کرد، از زیبایی صدای آن‌حضرت(ع) بر جایش خشک می‌زد و اگر امام(ع) اندکی از صدای دلنشین خود را ظاهر می‌نمود، مردم تحمل آن‌را نداشتند. عرض کردم: مگر رسول خدا(ص) هنگام نماز صدای مبارک را به خواندن قرآن بلند نمی‌نمود؟ فرمود: پیامبر(ص) آن مقدار که مردم توان داشتند با آنان رفتار می‏نمود».[3]گرچه سند روایت اخیر در برخی از کتاب‌ها ضعیف اعلام شده،[4] اما این تضعیف مانع از پذیرش آن نیست، زیرا صدای حضرت داود(ع) و امام باقر(ع) نیز دلنشین بود.[5]از طرفی، عبارت «فَصَعِقَ مِنْ حُسْنِ صَوْتِهِ» لزوماً آن‌گونه که برخی مترجمان ترجمه کرده‌‌اند، به معنای «غش‌کردن» و «بی‌هوش شدن» نیست تا کمی عجیب به نظر آید؛ بلکه معنایش آن است که هر کسی این صدا را می‌شنید، در جایش خشک می‌زد! یعنی می‌ایستاد تا تمام تلاوت را گوش کند و این موضوع عجیبی نیست و امروزه نیز در مورد برخی قاریانی که بسیار زیبا تلاوت می‌کنند، رخ می‌دهد. [1]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 616، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.[2]. ابن ادریس حلّی، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، محقق، مصحح، موسوی، حسن بن احمد، ابن مسیح، ابو الحسن، ج 3، ص 604، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1410ق.[3]. کافی، ج ‏2، ص 615.[4]. مجلسی، محمد باقر، مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول، محقق، مصحح، رسولی، سید هاشم، ج 12، ص 500، تهران، ‌دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1404ق.[5]. «صدای خوش حضرت داود و امام باقر(ع) بدون ابزار موسیقی»، 53002؛ «نعمت‌های عطا شده به حضرت داود(ع)»، 49697؛ «تلاوت شایسته قرآن، تفسیر آیه 121 بقره»، 29684. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه