خواهشا درباره ظرفیت وجودی افراد (نه تفاوتات ظاهری) اینکه سقف معنوی افراد با هم متفاوت است و چرایی این موضوع اگر جواب قانع کننده ای بدهید یا اینکه کتابی معرفی بفرمایید.با توجه به اینکه همه تفاوتات معنوی از جانب خداست

مقدار و سقف معنوی افراد وابسته به مقدار بیداری آنان از خواب غفلت است. هر قدر که انسان بیدار تر می شود ظرفیت معنوی اش افزایش می یابد. اصل بیداری از ناحیه خدا است اما انسان هم می تواند خودش یا دیگران را بیدار و بیدارتر نماید و در این مسیر بکوشد تا با بیدار شدن توجهش به امور معنوی بیشتر شود و به کمال و قرب الهی برسد. خطر زندگی غافلانهاز نگاه قرآن به اکثریت مردمان که بگذریم، این موضوع با تفحص عینی و تجربی نیز کاملا مشهود و قابل اثبات است و همواره در طول تاریخ انسان های بیدار و هشیار که زندگی خود را بر مبنای آگاهی استوار نموده باشند، در اقلیت به سر برده اند و این موضوع نیز در جامعه فعلی و مراوداتی که به خصوص در فضاهای اجتماعی - چه حقیقی و چه مجازی - در جریان است، به وضوح قابل مشاهده است.با کمی دقت در افکار و رفتار معاصران و معاشران، از فامیل و دوستان و آشنایان و همکاران و کسانی که با ایشان به نحوی رابطه و مراوده برقرار کرده ایم، پی خواهیم برد که گویی اغلب ایشان هرگز به فکر ساختن و پرداختن روح و درون خود و آماده سازی حقیقت انسانی خویش برای سفر به سرای آخرت و حضور در محضر خدای متعال و پاسخ گویی نسبت به اعمال و رفتار نیستند و تدابیر و برنامه ریزی های آنان در عرصه های مختلف زندگی فردی و اجتماعی، تنها ناظر به اداره همین دنیای فانی و چند روزه ای است که در آن به روزمرگی دچاریم، درحالی که واقعا کسی نمی داند تا فردای این روز یا حتی چند ساعت بعد، حیات و زندگی او ادامه می یابد یا نه!.هیچیک از ما نیز از چنین عارضه خطرناکی مستثنی نیستیم و اگر نیک بنگریم معترف خواهیم بود که اکثر عمر و جوانی خود را در غفلت و ناهشیاری سپری کرده ایم و همواره نسبت به افراد شاخصی که بیداری معنوی و زندگی هشیارانه یافته اند، حسرت می خوریم.اى دل! شباب رفت و نچیدى گلى ز عمر پیرانه سر مکن هوسِ ننگ و نام را حافظ می گوید: اى خواجه! و یااى سالک طریق! عمرت سپرى شد و جوانى ات گذشت، و بهره اى از آن نبردى و قدمى در راه معرفت و شناخت دوست بر نداشتى و لحظه اى چشم دل به جمال او نگشودى؛ که: «إنَّ عُمْرَکَ مَهْرُ سَعادَتِکَ، إنْ أنْفَذْتَهُ فى طاعَةِ رَبِّکَ ؛ بدرستى که عمر تو کابین سعادت توست، اگر آن را در طاعت پروردگارت صرف نمایى.- نیز: «مَنْ أفْنى عُمْرَهُ فى غَیْرِ ما یُنْجیهِ، فَقَدْ أضاعَ مَطْلَبَهُ.» : هرکس عُمرش را در غیر آنچه مایه نجات اوست بیهوده صرف کند، مسلّماً مقصود خویش را گم خواهد کرد. و همچنین: «إنَّما قَلْبُ الحَدَثِ کَالأرْضِ الخالِیَةِ، مَهْما الْقِىَ فیها مِنْ شَىْ ءٍ قَبِلَتْهُ.» : به راستى که قلب جوان همانند زمین خالى است که هرچه [بذر] در آن افکنده شود، مى پذیرد. اکنون که به پیرى رسیده اى، در فکر رسوایى مباش، که عاشقى و دل به دوست دادن رسوایى و ننگ نامى در بر دارد. بخواهد بگوید: «إلهى! وَقَدْ أفْنَیْتُ عُمْرى فِى شِرَّةِ [شَرَهِ ] السَّهْوِ عَنْکَ، وَأبْلَیْتُ شَبابى فى سَکْرَةِ التّباعُدِ مِنْکَ، إلهى! فَلَمْ أسْتَیْقِظْ أیّامَ اغْتِرارى بِکَ وَرُکُونى إلى سَبیلِ سَخَطِکَ.» ؛ معبودا! و بدرستى که عمرم را در حرص و نشاط [و یا: آز شدید] غفلت از تو فانى ساختم، و جوانى ام را در بعد و دورى از تو فرسودم، بارالها! آنگاه در روزگار دلیرى ام بر تو و آسودنم به راه خشم و غضبت، بیدار نگشتم. موفق باشید. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه