دیدگاه امام القدوه (یکى از علماى مالکى مذهب) در مورد شفاعت چیست؟

او در المدخل در فصل زیارت قبور مى گوید: توسّل به آن حضرت ـ پیامبر(صلى الله علیه و آله) ـ موجب ریزش بارهاى سنگین خطاها و گناهان است، زیرا گناهان در مقابل برکت و عظمت شفاعت او بسیار کوچکند و شفاعت او از همه گناهان عظیم تر است، پس بشارت باد بر کسى که آن حضرت را زیارت می کند؛ و کسى که نمى تواند به زیارت آن حضرت برود، باید به شفاعت آن حضرت به درگاه الهى پناه آورده و بگوید: خداوندا قسم به حرمت حضرت رسول(صلى الله علیه وآله) نزد خودت ما را از شفاعت او محروم نکن، و کسى که غیر از آن چه گفتیم، اعتقادى داشته باشد محروم است. آیا چنین کسى نشنیده است که خداى تعالى مى فرماید: «اگر آنان که به خود ظلم و ستم کرده اند نزد تو بیایند از خدا طلب آمرزش کنند تو نیز براى آنان استغفار کنى حتماً خدا را توبه پذیر و مهربان مى یابند». پس کسى که نزد او بیاید و در درگاهش بایستد و متوسل شود خداوند را توبه پذیر و مهربان خواهد یافت، زیرا خداوند از خلف وعده منزّه است و به کسى که پیامبر را شفیع قرار دهد وعده قبول توبه داده است و این مطلبى است که هیچ کس در آن شک و شبهه ندارد مگر کسى که منکر دین و مخالف خدا و رسولش باشد و ما از حرمان و محرومیت به خدا پناه مى بریم.(1) پی نوشت: (1). الغدیر، ج 5، ص 112؛ المدخل، ج 1، ص 257. منبع: کتاب شفاعت، آیت الله سید حسن طاهری خرم آبادی، موسسه بوستان کتاب، چاپ اول، ص 91 تا 93. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه