در سوره زخرف می خوانیم: «أَ هُمْ یَقْسِمُونَ رَحْمَتَ رَبِّکَ نَحْنُ قَسَمْنا بَیْنَهُمْ مَعیشَتَهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ رَفَعْنا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجاتٍ لِیَتَّخِذَ بَعْضُهُمْ بَعْضًا سُخْرِیًّا وَ رَحْمَتُ رَبِّکَ خَیْرٌ مِمّا یَجْمَعُونَ، آیا آنان رحمت پروردرگار را تقسیم می کنند؟! ما معیشت آنها را در زندگی دنیا میانشان تقسیم کردیم و بعضی را بر بعضی برتری دادیم تا یکدیگر را مسخر کرده (و با هم تعاون نمایند) و رحمت پروردگار از تمام آنچه جمع آوری می کنند بهتر است!»

نظام آفرینش چنین اقتضا دارد که استعدادهای مردم مختلف و گوناگون باشد و هر کس دارای استعدادی و عشق و علاقه­ای باشد، تا هیچ کاری معطل نماند و چرخه زندگی دائماً در حال حرکت باشد. مثلاً اگر تمام مردم عشق و علاقه به کار واحدی می­داشتند، بقیه کارها انجام نمی­گرفت. [1]   پس خداوند متعال از روی علم و حکمت خویش به هر فردی علاقه­ای بخشیده تا استعدادهای خود را در آن جهت به کار گیرد. جمعی به کار طبابت و جمعی به کار تجارت و جمعی دیگر به کار صناعت مشغول و علاقمند باشند تا کار جهان انجام گیرد و هیچ کاری تعطیل نگردد و این برتری بخشیدن بعضی را بر بعضی دیگر، که از طریق سلایق، علائق مختلف به وجود می­آید، یکی از بهترین نعمت های الهی است و اگر تمام مردم دارای علاقه و عشق واحدی بودند، کسی به کار دیگر عشق نمی­ورزید و کارها معطل می­ماند. [2] و عامل این تفاوت­ها در زندگی افراد، خود آنها هستند که برخی استعداد خود را به کار گرفته و دانشمند شدند و برخی بکار نگرفتند و کارگر ساده شدند و هیچ یک از افراد انسانی، بی استعداد خلق نشده است. آن کس که عقل خود را بکار گرفت سلمان شد و آن کس که بکار نگرفت و بر خلاف آن حرکت نمود، ابوجهل و ابولهب شد و همچنین است در کارهای دنیائی. خداوند سرمایه عقل و فکر و استعداد را در تمام فرزندان آدم قرار داده و از آنها خواسته تا آن را بکار گیرند و اگر فاقد این سه چیز می­بودند، تکلیف معنا نداشت، چون شخص بی عقل و بی فکر قدرت تشخیص ندارد به همین دلیل تکلیف هم ندارد. کلمه تسخیر نمودن یکدیگر، به این معناست که افراد اجتماع بر اساس آن حرفه­ای که انتخاب نموده­اند، آن مقدار از کالای خود را که احتیاج دارند به کار گیرند و مازاد را در اختیار دیگران قرار دهند. [3] .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه