با چه واسطه ای انسان می تواند با خدا ارتباط برقرار کند؟

از آن جا که خداوند، فرا مادی است با واسطه های معنوی باید با او ارتباط بر قرار کرد. واسطه ها ی معنوی از طریق علم و تجربه بشری قابل کشف نیستند بلکه از طریق دین، یعنی وحی، کتاب و سنت کشف می شوند. مانند دعا، قرآن، شفاعت، توسل به معصومین(ع) و ... البته دعا وسیله ارتباط مستقیم انسان با خداوند است و اینطور نیست که انسان نتواند بدون واسطه با خداوند سخن بگوید و ارتباط داشته باشد. انسان در درون خود یک واسطه معنوی به نام«ایمان» برای ارتباط با خدا لازم دارد که بدون آن ارتباط ممکن نیست. هر چقدر ایمان و معرفت بالاتر باشد ارتباط نیز مستحکم تر خواهد بود.واسطه ها ی بیرونی: گاهی اوقات ما، در عالم مادی خودمان برای ارتباط با شخصیتی، به واسطه ای که با او رابطه نزدیک و دوستانه ای دارد نیازمندیم. در عالم معنوی و برای ارتباط با خدا نیز اگر واسطه ما فردی باشد که با خدا رابطه نزدیکی داشته و نزد پروردگار آبرومند باشد، می تواند واسطه انسان با خداوند باشد و خدا هم به واسطه این انسان پاک و معصوم، به انسان توجه بیشتری می نماید.البته بهتر است با واسطه هایی ارتباط داشته باشیم که خود خداوند، آن ها را وسیله قرار داده است. خداست که سبب و مسبب را آفریده و ما با اجازه او از وسائطی که قرار داده استفاده می کنیم.این تقرب به خدا به وسیله واسطه، سفارش خود خداوند است. برخی آیات مستقیاً این ارتباط را توصیه می کنند مانند: 1-یا ایها الذین آمنوا اتقوا الله و ابتغوا الیه الوسیله(35 مائده) ا ی اهل ایمان، پرهیزکاری پیشه کنید و وسیله ای برای تقرب به خدا انتخاب کنید.2-...و لو انهم اذ ظلموا انفسهم جاؤک فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحیما (64 سوره نساء): و اگر ایشان هنگامی که (با ارتکاب گناه) به خود ستم کردند، نزد تو می آمدند و از خدا آمرزش می خواستند و پیامبر هم برای ایشان طلب مغفرت می کرد، خدا را توبه پذیر و مهربان می یافتند.خدای متعال گناهکاران را ارشاد نموده که به در خانه پیامبر -صلی الله علیه و آله- بروند و علاوه بر این که خود از خداوند درخواست مغفرت و بخشش می کنند، از آن بزرگوار نیز بخواهند که برای ایشان طلب مغفرت کند.پیامبر اکرم(ص)نیز به شخصى نیازمند - که به ایشان مراجعه کرده بود - شیوه توسل را یاد مى دهد: «اللهم انى اسألک و اتوجه الیک بنبیّک نبى الرحمة...»یعنی: خدایا از تو درخواست می کنم و رو به سوی تو می کنم، به واسطه پیامبرت، پیامبر رحمت ...(سنن ابن ماجه، ج 1، ص 441؛ مسند احمد بن حنبل، ج 4، ص 138؛ الجامع الصغیر سیوطى، ص 59) بنابراین، حقیقت توسل به اولیاى الهى، تمسک به اسباب و وسایل قرب به خداوند است. تمسک به اولیاى الهى، به معناى اعتقاد به استقلال آنان از خداوند، در تأثیر گذارى و برآمدن حاجات نیست. ؛ بلکه توسل به اولیاى الهى، همراه با این اعتقاد است که تنها خداوند است که مستقل و بى نیاز از غیر، در عالم هستى تأثیر مى گذارد. غیر از او، تأثیرگذارى همه اسباب و وسایل، تحت قدرت و اراده و خواست خداوند و متکى به آن خواهد بود.برای مطالعه:عدل الهی، تألیف استاد شهید مرتضی مطهری، بحث شفاعت؛ داستانهای شگفت، تألیف شهید آیت الله دستغیب .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه