آیا لازم است حاجتی را که در دل داریم به صورت مستمر با خدا در میان بگذاریم یا این که با توجه به این که خدا بر همه چیز آگاه است همیشه لازم نیست آن را بر زبان بیاوریم؟

درست است که خداوند بر همه چیز آگاه است، ولی وظیفه بنده دعا کردن است و دعا نیز ماهیتا یک عمل زبانی و ارتباطی است بنابراین نمی توان با این اعتقاد که خداوند آگاه است، از منافع و فواید معنوی آن چشم پوشید و خواندن دعا را ترک نمود.یکی از آداب دعا کردن، اصرار در دعا است. اصرار در دعا و تکرار آن در هر زمینه از حوائج دنیوى و اخروى نه تنها جایز، بلکه ممدوح است. زیرا دعا به نوبه خود یک عبادت و عمل نیک است و فلسفه اصلی آن ارتباط با خداوند و مناجات با او است. هر چه این توسل و توجه استمرار یابد، مورد رضایت و خشنودى خداوند است، حتّى دیده مى شود برخى بندگان شایسته خدا اگر حاجتى بر ایشان پیش آید، آن را غنیمت مى شمرند. چون امکان براى وقوف و اعتکاف بر آستان الهى را یافته اند و از این که حاجتشان زود برآورده شود، بر خود خوفناک اند که مبادا توفیق راز و نیاز از ایشان سلب شود. بنابراین آنچه مهم است تداوم دعا است ولی در هر بار دعا بگوید: خدایا اگر مصلحت من در آن است مستجاب شود. با این روش انسان از حالت بی تابی و عجله بیرون می آید و به مقام رضا و تسلیم نایل می شود و ارتباط همبستگی خود با خدا را نیز حفظ کرده است. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه