شبهه: گفتگوي دختر و پسر و روابط آن‎ها را براي اجتماعي شدن مفيد است و نبايد مانع رشد اجتماعي آنها شد.

انسان در زندگي روزمره نيازمند آن است كه با افراد مختلفي ارتباط برقرار كند و قلم سرنوشت در زندگي فردي و تحصيلات آدمي ارتباط با صدها نفر را رقم زده است و هر انساني كه در تكاپوي دست‎يابي به موفّقيت بايد هزينه‎ي بسياري در چگونگي روابط خود با ديگران صرف نمايد، در اين راستا بايد با جامعه پيرامون خود آشنا شد و افراد و مشكلات آن را بهتر شناخت تا بتوان تعاملي مناسب با آن را برگزيد. براي ارتباط صحيح با ديگران رعايت مواردي لازم است: در آغاز بايد شناختي به همراه با بصيرت از محيط اطراف و افراد آن داشت، و با حقوق فردي و اجتماعي آشنا بود، نكته ديگري بيشتر براي نوجوان و جوانان در خور تأمل است بحث شرم و حيا و خجالت كشيدن است كه چه بسا موجب عدم برقراري ارتباطي درست مي‎گردد و يا فرد نمي‎تواند از حقوق خود دفاع نمايد و به خواسته‎هايش برسد. در اين باره بايد خانواده و مشاوران دلسوز از سن كودكي و نوجواني مراقبت نموده و خجالت‎هاي مفرط را با ارائه راهكارهاي درست برطرف نمايند، پرسش اساسي در اين است آيا دختر و پسر اگر به هنگام برخورد با يكديگر احساس شرم و حيا نمايند و امري منفي و نشانه غير اجتماعي بودن آنها است؟ در اين باره بايد توجه داشت كه شرم و حيا به طور عموم و در همه موارد منفي نبوده بلكه در جاي خود نقش محوري دارند همان گونه كه ويل دورانت مي‎گويد: «زنان بي‎شرم جز در لحظاتي زودگذر، براي مردان جذّاب نيستند... مردان جوان به دنبال چشمان پر از حيا مي‎باشند و بدون آن كه بدانند، حس مي‎كنند كه اين خودداري ظريفانه (حيا و عفاف) از يك لطف و دقّت عالي خبر مي‎دهد».[1] با توجه مطالب فوق، اجتماعي شدن به اين معني كه دختر و پسر در برخورد با يكديگر هيچ شرم و حيايي از هم نداشته باشند صحيح نمي‎باشد، علاوه برآن كه براي اجتماعي شدن تنها راه، ارتباط با جنس مخالف نمي‎باشد. و آن مقدار كه در برخورد با جنس مخالف حاصل مي‎شود را مي‎توان به مرور زمان و در طول زندگي كسب نمود، و لازم نيست جواني كه در دريايي از احساسات و عواطف و غرايز غوطه‎ور است به بهانه اجتماعي شدن پاي در اين وادي خطرناك گذارده و با غفلت از آثار و تبعات آن گرفتار معضلات فردي و اجتماعي شود. نكته ديگر آن كه فردي كه دغدغه اجتماعي شدن دارد و مي‎خواهد اعمال او مقبول نظر ديگران باشد بايد فرهنگ عمومي را رعايت كند، «ريموند بيچ» مي‎گويد: «يكي از ويژگي‎هاي جوانان اين است كه هر وقت هر چه دلشان مي‎خواهد مي‎كنند، بدون آن كه نگران نتايج كار خود باشند؛ اما قوانين اخلاقي انعطاف ناپذيرند. قراردادهاي اجتماعي براساس تمييز خوب از بد ايجاد شده‎اند، نه ار روي هوس و دل‎خواه، و به همين دليل زمان هم قادر نيست آن‎ها را تغيير دهد؛ رعايت اين قراردادها موفقيت و خوش‎بختي افراد را تضمين مي‎كند. كساني كه به هواداري از تمايلات آني خود از اين راه، منحرف مي‎شوند، بعدها ـ هنگامي كه خيلي دير است ـ پي مي‎برند كه از منبع خوش‎بختي خود برداشت بيهوده‎اي كرده‎اند و متوجه مي‎شوند كه زندگي آن‎ها هرگز نيازمندي‎هاي عميق قلبشان را بر نياورده است؟ در حالي كه دسته‎ي ديگر كه همواره پايه‎ي زندگي را محكم مي‎كنند، نه تنها از شادي‎هاي قلبي لذت سرشاري مي‎برند؛ بلكه از دوران جواني كه مقدّمه‎ي زندگي حقيقي است، نشاط و حظّ وافري مي‎گيرند».[2] به اميد آن كه با واقع‎بيني بيشتري به احكام ديني و محيط اطراف خود رفتار نمائيم. پی نوشتها:[1] . ويل دورانت، لذات فلسفه، ترجمه عباس زرياب، چاپ 8 نشر دانشجوئي تهران 1373 ص129. [2] . ريموند بيچ، ما و فرزندان ما ص83، ر،ك: همت سهراب‎پور، جوانان در طوفان غرايز، چاپ دوم، نشر دفتر تبليغات قم 1379 ص25 eporsesh.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه