من هشت سال است که ازدواج کردم و یک فرزند ۴ ساله دارم والان هم منتظر فرزند دیگری . با کمال تاسف مشکلاتی دارم که از حل آنها عاجزم . همسری دارم خوب و مهربان ولی بسیار توقعی و بهانه جو . بدون اینکه بفهمم اخم میکند و دلیل اخم و ناراحتی اش رو بیان نمیکنه و فقط قهر و کم محلی که بسیار برام گرون میاد و سر هر مساله ای چه کوچک چه بزرگ یک هفته ای در گیر هستیم و البته من هم نمیتونم در چنین شرایطی به روی خودم نیاورم و من هم برخورد میکنم و گاهی رفتارهای عصبی ازم سر میزنه ولی دست آخر مجبورم که برای فیصله دادن به ماجرا خودم اقدام کنم و ایشون هم میگه که تواز روی بد بختی اینکار و میکنی ولی واقعا اینطور نیست چون اونو دوست دارم .البته ما به لحاظ تربیت خانوادگی در نقطه مقابل همدیگه هستیم . من در خانواده ای بزرگ شدم که تماما احترام به زن و مادر مطرح بوده و پدرم شدیدا مادرم و دوست داره و هر کاری برای رضایت و خوشحالی او انجام میده (که البته همسرم به این خانواده میگه زن شاهی و مرد ببعی و الفاظی از این دست )و بالعکس در خانواده مرد سالارانه آنها زن موجودی تحقیر شده و کم اهمیت است که به حساب نمیاد حتی پدر شوهرم به مادر شوهرم خرجی نمیده و اون بنده خدا از ارثیه جزئی که براش مونده خرج میکنه . حالا به من بگین من واقعا چطور این دو موضوع و با هم باید جمع کنم و دارم یه جورایی در این ماجرا خورد میشم.لطفا کمکم کنید با سپاس فراوان

«مهم نیست چه کسی مقصر است، مهم این است که یادمان باشد عمرمان کوتاه است و در پایان زندگی خواهیم گفت: کاش فقط چند لحظه بیشتر فرصت داشتیم تا خوب بهم نگاه کنیم و همه ناگفته¬های مهرآمیز یک عمر را در چند ثانیه بگوییم». به خاطر داشته باشید که اوّلین گام در چنین مواردی آن است که ابتدا علّت رفتار همسرتان معیّن گردد تا بتوانید راهکار مؤثّری در ارتباط با وی در پیش گیرید. متأسّفانه ما از جزئیات مسأله¬ای که بین شما و همسرتان اتّفاق می¬افتد و باعث می¬گردد وقت و بی¬وقت راه قهر و قهرکِشی را پیش بگیرد، اطّلاعی نداریم؛ لذا نمی¬توانیم آن¬طور که شایسته است موضوع را تحلیل و راهکار جامعی ارائه دهیم. به هر حال به خاطر داشته باشید که قهر و در کنار آن آشتی نیز یکی از شیرینی¬های تلخ زندگی خانوادگی است که گاهی روابط زناشوئی را مورد تهاجم قرار می¬دهد، مهم آن است که این حالت تکرار نشود؛ زیرا می¬تواند لطمات عدیده¬ای بر پیکره زندگی مشترک وارد نماید. به نظر می¬رسد علّت قهر و آشتی مداوم همسرتان لااقل از دید خودش چیزی است که برآورنده نیازهایش است و هدفی در پس این¬گونه رفتار پنهان است؛ زیرا قهر ماهیتاً بسیار استرس¬زا و افسرده کننده است و قطعاً برای وی نیز سخت و تلخ است که با شما قطع رابطه کند؛ بنابراین: 1- مطمئن باشید که شوهرتان نیز در شرایط خوبی قرار نداشته و دوست ندارد در فضای قهر قرار گیرد؛ اما چه بسا (با توجّه به این¬که دائماً به این عمل مبادرت می¬ورزد) راه دیگری برای بیان مخالفت خود با شما بلد نیست؛ بنابراین جا دارد از هر طریقی راههای تعامل صحیح با دیگران به وی آموخته شود. به عنوان مثال از وی خواسته شود از روش‌های ارتباطی جایگزین برای اعلام احساس و نظر مخالف خود استفاده کند و در فضایی صمیمی و با کلامی متناسب، مخالفت خود را با شما در میان بگذارد. شما هم کاری کنید که او احساس کند زمانی که با شما حرف می¬زند به خواسته¬اش می¬رسد و به اصطلاح پیروز ماجراست تا به اثربخش بودن این رفتار اطمینان یابد. بعدها کم¬کم می¬توانید او را به جایی برسانید که بداند علاوه بر گفتن باید بشنود. 2- بهترین راهکار در مقابل این¬گونه افراد آن است که با شناخت روحیّه آنها از قهرشان پیشگیری گردد؛ البتّه این نکته را هرگز فراموش نکنید که باید چنین افرادی را درک نمود؛ زیرا قهر و قطع رابطه خیلی از افراد مولود شرایط خاص محیط زندگی آنها در گذشته بوده است. اغلب آنها زیر دست افراد مستبد و زورگو در محیط خانواده یا تحصیل و ... بودند که سرکوب خواهش¬ها و امیال طبیعی¬شان باعث گردیده به سمت رفتارهایی نظیر قهر و لجبازی سوق یابند. الگوبرداری از روی رفتار پدر و مادر، خواهر و برادر بزرگتر و ... در دوران کودکی نیز از جمله دلایلی است که می¬تواند فرد را به سوی قهر و ... سوق دهد. 3- حتّی اگر در قضیّه¬ای همسرتان مقصّر است، شایسته است او را مستحق بخشش دانسته و هر چه زودتر با وی آشتی نمایید؛ زیرا قهر کردن یکی از مسائل مخرب در روابط زناشوئی است که هر قدر زمان آن طولانی¬تر باشد زن و شوهر از هم دورتر می¬شوند. توضیح این¬که وقتی انسان با دیگری قهر است از لحاظ روانی در محیطی بسیار مسموم و منفی قرار می¬گیرد که جز به نکات منفی و ضعف طرف مقابل به چیزی دیگر نمی¬اندیشد. 4- به این نکته بیندیشید که اگر هم همسرتان از نظر شما به نقطه استحقاق بخشش نرسیده‌، آیا خود شما استحقاق مصون‌ ماندن از آسیب‌های روانی چنین روابط ناسالمی را ندارید؟! به خود لطف نمایید؛ زیرا حیف است که سلامت روح و جسم خود، همسر و زندگی زناشویی¬تان را با انباشته ‌کردن تلخی قهر به خطر بیندازد. 5- از تجربیات سابق خود در آشتی با همسرتان استفاده نموده و سعی کنید قهرتان بیش از یکی دو ساعت به طول نینجامد؛ بدین¬گونه که اگر حرکتی جهت عذرخواهی یا آشتی از خود نشان داد فوراً بپذیرید؛ زیرا امکان دارد دیگر تکرار نشود. به عنوان مثال مهم است بدانید که برقراری رابطه جنسی با همسر زبان عذرخواهی مردان است. 6- به هر طریقی به همسرتان بفهمانید که در وضعیّت قهر و قهرکِشی نه تنها هیچ مشکلی حل نمی¬گردد، بلکه دامنه اختلاف روز به روز عمیق¬تر شده و دلهایتان بیشتر از همدیگر فاصله خواهد گرفت. • در مورد فضای روابط عاطفی بین شما و شوهرتان نیز گفتنی است که به یاد داشته باشید ‌محبت و جذابیت متقابل در بافت صمیمیت، ‌وفاداری، ‌اعتماد و دوستی، عشقی قوی¬تر و عمیق¬تر را در روابط شما و همسرتان پایه¬گذاری خواهد کرد، بنابراین از طریق راهکارهایی که در ادامه ارائه می¬گردد به دنبال ایجاد صمیمیّتی در روابط خود باشید که با گذر زمان به دست می‌آیند. بدین منظور با همکاری همسر خود به دنبال عواملی باشید که ضامن ایجاد و حفظ صمیمیت در روابط شما باشد تا در این رهگذر به خواسته¬های عاطفی¬تان نیز به شکلی مناسب پاسخ داده شود، نظیر: 1. احترام متقابل: زن و شوهر باید مؤدبانه با هم سخن بگویند و از سخنان زشت و رکیک اجتناب نمایند. صحبت مؤدبانه، سلام کردن به یکدیگر و استقبال و بدرقه همسر از مصادیق احترام گذاشتن همسران به یکدیگر و مصداقی از محبّت آنان به همدیگر است. 2. ابراز محبت: محبت کردن زن و شوهر به یکدیگر، جلوی ایجاد کدورت را گرفته و صمیمیت را افزایش می¬دهد؛ بنابراین شایسته است فضای خانه مملو از ابراز¬های کلامی و غیر کلامی نظیر هدیه دادن و ... زن و شوهر به یکدیگر باشد. 3. مشورت و تبادل نظر: مشورت زن و شوهر با هم در اموری که به خانواده و زندگی مربوط می- شود، نشان دهنده علاقه آنان به یکدیگر و نیز افزایش دهنده نزدیکی و صمیمیت میان آنان است. 4. اهمیت دادن به نظر و خواسته همسر و مقدم ساختن آن بر نظر و خواسته خود: از نشانه¬ها و نیز عوامل افزایش صمیمیت آن است که زن و شوهر برای خواسته¬ها و تمایلات همسر، ‌بیشتر از خواسته و میل خود ارزش قائلند و سعی می¬کنند تا حد امکان به خواسته همسر جامه عمل بپوشانند. 5. گذشت از خطاها و مدارا با یکدیگر: در خانواده که کانون انس و الفت است و بر اساس محبت بنا شده است، زن و شوهر باید از خطاها و بدی¬های یکدیگر بگذرند و آنها را نادیده بگیرند. تنها در این صورت است که می¬توانند در فضایی صمیمی و آکنده از محبت زندگی کنند. 6. احترام گذاشتن به بستگان یکدیگر: انسان¬ها به طور طبیعی به بستگان خود، بویژه والدین¬شان علاقه دارند. از خوشحال بودن آنها،‌ خوشحال و از ناراحت بودن آنها غمگین می¬شوند. کسی را که به آنها نیکی کند،‌ دوست می¬دارند و از کسی که به آنها بدی کند،‌ بیزار می¬گردند. با توجه به این مطلب در می¬یابیم که احترام گذاشتن به والدین همسر و برخورد نیک با آنها تا چه حد در جلب محبت همسر و افزایش صمیمیت میان آنها مؤثراست. 7. گفتگوی صمیمانه: منظور از گفتگوی صمیمانه، در میان گذاشتن احساسات، رؤیاها، خواسته¬ها، نگرانی¬ها و شادی¬ها با یکدیگر است. نکته نهاییدانشجوی گرامی؛ ناگفته نماند با توجّه به تعدّد دفعات قهر همسرتان به نظر می¬رسد که وی می¬خواهد با قهر خود پیامی را به شما منتقل نماید و به نتیجه¬ای برسد که چون می¬بیند اوضاع بر عکس انتظار وی پیش می¬رود گاه ممکن است به لجبازی نیز متوسّل شود؛ البتّه این برداشت در صورتی است که شما برای آشتی پیشقدم شده باشید و موضوع به گونه¬ای نباشد که مقاومت وی توجیه¬پذیر باشد؛ بنابراین جا دارد مسائل اختلافی بین خود و همسرتان را به خوبی درک نمایید تا در فضایی آرام به گفتگو نشسته و راهی برای حل آن¬ها بیابید. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه