لقب «باب الحوائج» برای امام موسای کاظم(ع) و حضرت عباس(ع) استعمال شده است. منبع آن کجا است؟ آیا این القاب در منابع شیعه آمده است؟

اصطلاح «باب الحوائج»، از دو کلمه‌ی «باب» به معنای «مدخل»[1] و محل ورود و راه ورودى مکان‌ها است‏. کلمه‌ی «حوائج» از ریشه‌ی «حوج» به معنای چیزی است که انسان به آن نیاز دارد.[2] در نتیجه هر چیزی که می‌تواند در برآوردن احتیاجات انسان نقش داشته باشد، می‌تواند «باب الحوائج» باشد.امام صادق‌(ع) در همین زمینه می‌فرماید:«برآمدن حاجت‌‌ها به دست خدا است، و پس از خدا، بندگان هستند که نیازمندی‌‌ها به دستشان برآورده می‌شود».[3]در همین راستا، همه‌ی پیامبران و ائمه(ع) که می‌توانند در برآورده شدن خواسته‌های دنیوى، اخروى، مادی و معنوی انسان نقش داشته باشند، می‌توانند «باب الحوائج» باشند.از این‌رو، و در نگاه معنوی به هر فردی که بتوان با پناه‌بردن به او نیازهای معنوی و مادی خود را برآورده سازیم، باب الحوائج ما است. و به همین دلیل، گویندگان و نویسندگان مختلف، بسیاری از پیشوایان و شهدای اهل‌بیت؛ مانند امام حسین(ع)، حضرت ابوالفضل(ع)،[4] علی اصغر(ع)[5] و دیگر شهدای کربلا[6] را با این لقب می‌خوانند؛ اما در منابع کهن این اصطلاح تنها برای امام کاظم(ع) مورد استفاده قرار گرفته است.[7] .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه