آیا درست است که امام حسین(ع) می‌خواست از رطوبت دهان علی اصغر(ع) برای خیس کردن زبان خود استفاده کند، تا بتواند خطبه خود را ادامه دهد، و سپاه دشمن را امر به معروف کند، و دشمن از ترس ادامه‌ی خطبه، گلوی علی اصغر هدف گرفت؟

آنچه در پرسش مطرح شد، نه با نقل و متون تاریخی سازگاری دارد، و نه با عقل؛ به دلیل آن‌که:این مطلب در هیچ‌یک از منابع و مقاتل، ذکر نشده است؛ چون در منابع دست اول آمده است: «امام حسین(ع) نزد خواهرش أم کلثوم آمد، فرمود: خواهرم ترا به فرزندم وصیت می‌کنم که با او نیکی کنی که او طفل کوچک[1] و شش ماهه است. أم کلثوم عرض کرد: این طفل سه روز است که آب نخورده، مقداری آب برای او بگیر و امام(ع) طفل را گرفت، و نزد آن قوم آورده و فرمود: برادران و فرزندان و یارانم را کشتید و غیر از این طفل باقی نمانده است و او از تشنگی، دهان را باز و بسته می‌کند او را با جرعه‌ای آب سیراب سازید. در عبارتی دیگر آمده است: طفل را به دست گرفت و فرمود: ای مردم اگر به من رحم نمی‌کنید به این طفل رحم کنید.در این بین که حضرت با آنها صحبت می‌فرمود تیری از طرف ظالمی تبهکار انداخته شد که طفل را گوش تا گوش ذبح کرد، امام حسین(ع) خون‌ها را در کف دست جمع می‌کرد و به آسمان می‌پاشید و می‌فرمود: خداوندا من تو را شاهد می‌گیرم بر این قوم، اینها نذر کرده‌اند احدی از خاندان پیامبرت را رها نکنند...».[2]چنین چیزی با مبانی عقلانی سازگاری ندارد؛ یعنی از سویی امکان ندارد که از رطوبت دهان طفلی، بشود آن قدر استفاده کرد که گلویی برای خطبه خواندن و یا ادامه دادن آن تر بماند؟! و از سوی دیگر از هیچ انسان عاقلی چنین کاری سر نمی‌زند تا چه رسد به امام حسینی(ع) که امام معصوم است و بهره‌مندیِ کامل و همزمانش از عقل و عشق، همه را مبهوت کرده است.[3] .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه