شما می گویید خدا نباید نقصی داشته باشد و صفات نیکویش را در حد کمال دارد. خدا در اثر اعمال بندگان خشمگین و مهربان می شود. آیا این به معنای دگرگونی در ذات خدا نیست؟

همه موجودات عالم و از جمله انسان ، تکویناً به سوی خدا می روند. لکن انسان افزون بر سیر تکوینی می تواند سیر تشریعی نیز داشته باشد ؛ و البته می تواند از حرکت تشریعی به سمت خدا سر باز زده و پشت به خدا کند. ولی به هر حال وجود او تکویناً به سوی خدا می رود. لذا او در حالی خدا را ملاقات می کند که پشت به خداست. لذا از نور الهی بی بهره می ماند. از اینروست که روی اهل بهشت در آخرت ، سفید و نورانی بوده و نامه اعمال خود را از روبرو می گیرند ؛ ولی روی اهل جهنّم سیاه بوده و نامه اعمال خود را از پشت سر می گیرند. چون نامه اعمال از جانب خدا داده می شود. بنا بر این ، رضای خدا چیزی نیست جز رو به خدا بودن و از نور او بهره بردن و غضب خدا چیزی نیست جز پشت به خدا بودن و از نور او بی بهره گشتن. هر کس دین خدا را که خواست و اراده تشریعی او بوده و مطابق با فطرت انسان و نظلم تکوین است ، پیش روی خود گذاشته و آن را نقشه راه خود قرار داده و مطابق آن حرکت کند در مسیر فطرت و نظام تکوین به سوی خدا می رود. لذا هم تکویناً و هم تشریعاً به کمال خود می رسد. و هیچگاه با خود و نظام هستی اصطکاک پیدا نمی کند ؛ و این یعنی کسب رضای خدا. خداوند متعال می فرماید :« پس روى خود را متوجّه آیین خالص پروردگار کن! این فطرتى است که خداوند،انسانها را بر آن آفریده؛ دگرگونى در آفرینش الهى نیست؛ این است آیین استوار؛ ولى اکثر مردم نمى دانند »( الروم : 30) و حضرت ابراهیم (ع) فرمود: « من روى خود را به سوى کسى کردم که آسمانها و زمین را آفریده؛ من در ایمان خود خالصم؛ و از مشرکان نیستم» (الأنعام/79) و اگر کسی پشت به دین حقّ کند او در مسیر عکس مسیر فطرت و نظام تکوین گام برمی دارد. لذا هم در درون خود دچار تصادم و تضادّ است ؛ هم عالم خلقت با او سر ناسازگاری دارد. لذا از درون و بیرون خود را تحت فشار می بیند. واین یعنی غضب خدا. خداوند متعال می فرماید:« و هر کس از یاد من روى گردان شود، زندگى تنگى خواهد داشت؛ و روز قیامت، او را نابینا محشور مى کنیم »( طه : 124) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه