در روز عاشورا جنیان برای کمک به امام(ع) و اهل بیت شان(ع)آمدند یا نه ؟و اگر آمدند چرا امام(ع)کمک آنان را قبول نکردند؟

اینکه چرا حضرت سید الشهداء کمک جنیان را نپذیرفت در کلام خود امام در جواب به جنیان آمده است.نقل شده زمانی که امام حسین (ع) از مدینه حرکت فرمود، گروهی از ملائکه برای پیشنهاد کمک خدمت آن حضرت آمدند و گروه هایی از مسلمانان و شیعیان جن برای کمک آمدند اما حضرت در پاسخ جنیان فرمود: خدا به شما جزای خیر دهد من مسؤول کار خود هستم و محل و زمان قتل من نیز مشخص است . جنیان گفتند اگر امر شما نبود همه دشمنان شما را می کشتیم . حضرت در پاسخ فرمود:«ما بر این کار از شما تواناتریم اما چنین نمی کنیم تا آنها که گمراه می شوند با اتمام حجت باشد و آنها که راه حق را می پذیرند با آگاهی و دلیل آشکار باشد» ( بحارالانوار، ج 44، ص 330).امام علیه السلام خود نیز به تنهایی قادر بود دشمنانش را نابود کند اما اگر قرار باشد ائمه و نیز انبیا برای پیشبرد اهدافشان همیشه از نیرویی غیرعادی استفاده کنند دیگر جهان سیر طبیعی خود را از دست می دهد.در روایتی دیگر، امام زمان عجل الله تعالی فرج الشریف جوابی زیبا و متین به سوالاتی شبیه به این سوال شما داده اند و روشن کرده اند که چرا ائمه و انبیا از کمکهای غیبی همیشه استفاده نمیکنند. أبی جعفر محمد بن علی بن حسین بن بابویه قمی» نقل می کند شخصی از أبی القاسم حسین بن روح نوبختی (که یکی از نواب خاص امام زمان بوده) پرسید:‌ «آیا حسین بن علی ـ علیه السلام ـ ولی خدا بود؟» گفت: «آری.» پرسید: «آیا قاتل آن حضرت دشمن و عدوّ خدا بود؟» گفت: «آری.» پرسید: «پس چرا خداوند دشمن خود را بر ولیّ خود مسلط کرد؟» حسین بن روح پاسخ داد: «بدان که خداوند با بشر تکلّم نمی کند مگر با واسطه؛ حال اگر بخواهد فرستادگانی از غیر جنس بشر بفرستد مردم از آنان اطاعت نمی کنند؛ پس ناگزیر افرادی از جنس بشر را به رسالت بر می انگیزد و برای اینکه بر مردم ثابت شود که ایشان از جانب خدایند و در سخنان خود صادق اند، معجزاتی را برایشان قرار می دهد بطوری که مردم از انجام آن عاجزند؛ سپس چون مردم به رسالت این افراد پی بردند، خداوند متعال بر اساس مصلحت و حکمت خود گاهی رسولان و انبیاء خود را غالب می کند و گاهی مقهور؛ زیرا اگر ایشان در تمام احوال غالب و پیروز باشند، مردم ایشان را خدا می پندارند و از خداوند غافل می شوند، به همین دلیل خداوند متعال، احوال انبیاء و اولیاءش را مانند احوال سایر مردم قرار داده است و البته ایشان در حالت سختی و آزمایش های الهی صابر و شکیبا و در حالت پیروزی و عافیت شاکرند.» فردای آن روز، حسین بن روح، به یکی از شیعیان که فکر می کرد این پاسخ ها تراوش فکری خود اوست اظهار داشت: «اگر از آسمان سقوط کنم و طعمة مرغان هوا گردم یا باد تندی مرا به محل دوری پرتاب کند، در نظرم بهتر از این است که در دین خدا رأی و نظریة شخصی خود را اظهار کنم. مطالبی که دیروز شنیدی از حجت خدا (عج) شنیده شده است». (احتجاج طبرسی ج 2، ص 472) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه