چرا امامان علیهم السلام را واسطه برای توسل قرار می دهیم؟

«واسطه» یا «وسیله»واژه «واسطه» به طور معمول، با «فاصله» و دورى از دسترسى مستقیم، همراه است و به همین دلیل، کاربرد این واژه در فرهنگ عمومى جامعه، گاهى با اخلال و اختلال، همراه است و به طور طبیعى، انسان ها خواهان آنند که «واسطه ها» حذف شوند و بدون واسطه، کارها انجام پذیرند.جالب توجه اینکه در آیات قرآن هیچ گاه از کلمه «واسطه» یاد نشده است، بلکه آن چه در گفتمان نورانى قرآن آمده، واژه «وسیله» مى باشد که در فرهنگ عمومى جامعه، به عنوان «رساننده» شناخته شده است. وسیله مطمئن، سرعت و سلامتى را براى رسیدن به مقصد و مقصود، به ارمغان مى آورد و آدمى را از انحراف و تحریف، در امان نگه مى دارد.این جاست که نورانیت آیه شریفه زیر، بیش از پیش نمایان مى شود:«یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ وَجَاهِدُوافِى سَبِیلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ» ؛ «اى کسانى که ایمان آورده اید! از خدا پروا کنید. و [براى تقرّب] به او، وسیله جویید. و در راهش، جهاد کنید؛ باشد که رستگار شوید».وسیله با تقرب ، نزدیکى به منزلت و ترفیع درجه همراه است و همگان با میل و رغبت در تلاشند تا به «وسیله» دست یابند . لذا شایسته و بایسته آن است که با کاربرد واژه «وسیله» به جاى «واسطه»، گفتمان عرفى و علمى خود را با گفتمان نورانى قرآن، همنوا سازیم؛ تا اختلاف و تعرض، به حداقل برسد و پذیرش طبع و وفاق جمع، به حداکثر برسد. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه