تخمین زمان مطالعه: 2 دقیقه
شرح حدیث:نعمتِ «شنیدن» و قوّه ی «سامعه»، از نعمتهای خداست. نعمتهای الهی را باید در مسیر رضای او به کار گرفت، و گرنه ناسپاسی است. گوش، یکی از راه های ورودی ذهن و دل ماست. اگر به روی سخنان حکیمانه و حرفهای حق گشوده شود، در دل و ذهن انسان اثر مثبت و آموزشی و تربیتی دارد، اما اگر به روی حرفهای باطل و زشت و انحرافی باز شود، انسان را به بیراهه و انحراف می کشاند. تأثیر سخن گوینده تا حدّی است که امام از آن به «پرستیدن» یاد کرده است. وقتی با همه ی وجود به حرفهای یک گوینده گوش می دهیم و به آن دل می سپاریم، مثل این است که او را پرستیده ایم. حال، بستگی دارد گوینده از خدا و حقیقت و حکمت سخن بگوید، یا از باطل و گمراهی و شیطان. همچنان که نسبت به گفته هایمان مسؤولیم، نسبت به شنیده هایمان هم مسؤولیت داریم. (2)نباید اجازه دهیم هر سخنی به گوشمان راه یابد. چه بسا یک سخن باطل، فکر و ایمان ما را خراب کند. چه بسا یک سخن دروغ و بهتان، ما را به مسلمانی بدبین سازد. چه بسا گوش دادن به حرفهای تحریک کننده؛ کسی را به گناه و وسوسه های شیطانی بکشد. حضرت علی علیه السلام فرموده است:«السامعُ شریکُ القائل»(3)«شنونده، شریک گوینده است»نعمت شنوایی را برای هدایت شدن و کمال یافتن، به کار گیریم. پی نوشت: 1. تحف العقول، ص 4562. کُلُّ أُولئِکَ کَانَ عَنْهُ مَسْئُولاً، اسرا(17)، آیه 36. 3. غررالحکم، حدیث 518منبع: حکمت های تقوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام جواد علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول (1391) .
راسخون
تماس با ما
آدرس : آزمايشگاه داده کاوي و پردازش تصوير، دانشکده مهندسي کامپيوتر، دانشگاه صنعتي شاهرود
09111169156
info@parsaqa.com
حامیان
همكاران ما
کلیه حقوق این سامانه متعلق به عموم محققین عالم تشیع است.