وقتی در خفا در حین اعمال مستحب یا واجب هستم و ناگهان شخصی متوجه من و عملم می شود حالت قلبم نسبت به قبل از دیدن او تغییر می کند مثلا گاهی خجالت می کشم و یا گاهی خوشحال می شوم و گاهی پشیمان و گاهی هم تغییر نمی کنم، آیا این بدین معنی است که عملم به کل باطل است و یا خالص نیست یا چیز دیگر؟

همه ما وظیفه داریم برای اینکه از اعمال و عبادات خود نتیجه کامل را بگیریم، اعمال خود را در نهایت اخلاص انجام بدهیم و نگذاریم انگیزه های غیر الهی در کارهای ما وارد شود. قطعاً نفس انسان دوست دارد که دیگران او را در حال انجام کارهای نیک ببینند و او را بر این کار مدح نمایند، ولی یک انسان مخلص سعی می­کند که با این خواسته نفس خود مبارزه نماید و اعمال خود را به نحوی انجام دهد که کسی متوجه نشود. اگر بعد از سعی و تلاش برای مخفی نگاه داشتن اعمال نیک و عبادات و دوری از مدح و تحسین مردم، دیگران متوجه کار او شدند و او نیز احیاناً تغییراتی در وجودش (ضربان قلب، رنگ صورت و...) ایجاد شود، گرچه بیشر این امور از نقصان معرفت انسان سرچشمه می­گیرد ولی تا وقتی که نسبت به آن ترتیب اثری ندهد و به آن اعتنایی نکند به اخلاص او ضرری نخواهد زد. زیرا ما نسبت به امور غیر اختیاری تکلیفی نداریم، آنچه را که باید مد نظر داشته باشیم، وسوسه های شیطان در این موارد است که گاهی با فریب انسان، مانع کارهای خیر و عبادات می­شود و وسوسه می­کند که الان که این تغییرات در تو ایجاد شده، اعمالت ارزشی ندارد، آنها را کنار بگذار و... . باید توجه داشت که این وسوسه بسیار موذیانه و خطرناک است. [1] .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه