برخی از روحانیان ما را به عبادت بیشتر تشویق می‌کنند و بعضی هم می‌گویند به خودتان فشار نیاورید. بالاخره ما حرف کدام را قبول کنیم؟

حرف هر دو گروه درست است. سخن هیچ کدام ضد دیگری نیست. این موضوع را طی چند نکته توضیح می‌دهم: الف) عبادت زمانی اثر لازم را به جا می‌گذارد که تحمیلی و زورکی نباشد. عبادت مؤثر عبادتی است که با ذوق و شوق انجام شود. امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «عبادت را بر خودتان تحمیل نکنید.» (1) رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) هم فرمودند: «در انجام امور دینی به نرمی وارد شو و عبادت را برای خودت منفور نکن.» (2) این نکته در احادیث دیگری هم تأکید شده است. اسلام با هر گونه افراط و زیاده روی - حتی افراط در عبادت - مخالف است. ب) از سوی دیگر، نباید به بهانه‌ی پرهیز از عبادت تحمیلی، تنبلی کنیم و در انجام عبادات سستی بورزیم. به هر حال هر کاری زحمت دارد. پ) دستور برای پرهیز از عبادت تحمیلی مربوط به عبادات مستحبی است و عبادات واجبی مثل نمازهای روزانه تعطیل شدنی نیستند و در همه حالی باید انجام شوند. امام علی(علیه السلام) فرمودند: «برای عبادت با نفس خود ملایمت پیشه کن و آن را به زور به عبادت وادار مکن و آن را در زمان آسایش و نشاطش به عبادت گیر، مگر در عباداتی که بر تو واجب شده است که در این صورت باید آنها را به موقع انجام دهی و بر آنها مراقبت کنی.» (3) ت) گاه حال خوشی به ما دست می‌دهد و شوق فراوانی برای عبادت پیدا می‌کنیم. این فرصت‌های طلایی را نباید از دست بدهیم. عبادت در این ساعات را باید غنیمت بشماریم و تا جایی که ذوق و شوق داریم، عبادت کنیم. رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: «در روزهای روزگار نسیم‌هایی از سوی خدا می‌ورزد. پس هشیار باشید و آنها را دریابید.» (4) پی‌نوشت‌ها: 1. اصول کافی، ج2، ص 86. 2. همان، ص 87. 3. میزان الحکمه، حدیث 7385. 4. بحارالانوار، ج 71، ص 221. منبع: هفتاد و شش پرسش و پاسخ درباره اخلاق و رفتار، غلامرضا حیدری ابهری، انتشارات قدیانی، 1393. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه