در آیه 21 سوره نور می‌فرماید: «و لو لا فضل الله علیکم و رحمته....»، منظور از فضل و رحمت، امیرالمؤمنین و حضرت زهرا(س) هستند؟ لطفاً سند روایت را ذکر کنید.

خدای متعال در مورد فضل و رحمتش نسبت به بندگان در آیات متعددی؛ مانند آیات زیر می‌فرماید:«... وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَتُهُ ما زَکى‏ مِنْکُمْ مِنْ أَحَدٍ أَبَداً...»؛[1] و اگر فضل و رحمتى که خدا بر شما ارزانى داشته است نمی‌بود، هیچ‌یک از شما هرگز روى پاکى نمی‏دید. یا و اگر فضل و رحمت خدا نبود، جز اندکى، همگان از شیطان پیروى می‌‏کردید: «وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَتُهُ لاَتَّبَعْتُمُ الشَّیْطانَ إِلاَّ قَلیلا».[2]معنای این آیات این است که اگر فضل خدا در دنیا به سبب انواع نعمت‌ها از جمله توبه، و رحمتش در آخرت به سبب عفو و غفران نبود که برای انسان مقدر کرده، هیچ کسی به رستگاری نمی‌رسید.‏[3]بی‌گمان فضل و رحمت الهى است که موجب نجات انسان‌ها از آلودگی‌ها و انحرافات و گناهان می‌‏شود؛ چرا که از یک‌سو عقل را به انسان داده، و از سوى دیگر موهبت وجود پیامبر(ص) و احکامى که از طریق وحى نازل می‌گردد، علاوه بر این مواهب، توفیقات خاص او و امدادهاى غیبی‌اش که شامل حال انسان‌هاى آماده و مستعد می‌‏گردد، مهم‌ترین عامل پاکى و تزکیه است.[4]بر این اساس، نه تنها عموم مردم، بلکه پیامبران الهی نیز نیازمند این «فضل» و «رحمت» پروردگارند؛ از این‌رو خداوند خطاب به پیامبرش می‌فرماید: «و اگر فضل و رحمت خدا شامل حال تو نمی‌شد، گروهی از کافران تصمیم داشتند که تو را گمراه کنند ...».[5]گفتنی است که خدای متعال دو نوع تفضل و رحمت نسبت به بندگان دارد: رحمت عام و رحمت خاص.رحمت عامش نسبت به جمیع بندگان است، از طریق فرستادن پیامبران، انزال کتب و جعل احکام براى هدایت و ارشاد بندگان. اما رحمت خاصش نسبت به مؤمنان است. هر چه ایمان آنها قوى گردد، هر چه تقواى آنها بیشتر شود، هر چه عبادات آنها خالص‏‌تر گردد، اسباب بهتر و بالاتر بر آنها فراهم می‌فرماید و میل و رغبت آنها زیادتر می‌‏شود که معناى توفیق است.[6]اما در برخی روایاتی که ناظر به بطون قرآن هستند، فضل و رحمت الهی را به پیامبر اسلام(ص) و امام علی(ع) تفسیر کرده‌اند: امام صادق(ع) در تفسیر آیه «وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَتُهُ‏»، فرموده که فضل خدا، محمد(ص) و رحمت خدا، علی(ع) است.[7]این مضمون، از ابن عباس نیز نقل شده است.[8]علت این‌که در این روایات رسول خدا(ص) فضل و امیر المؤمنین على(ع) رحمت خوانده شده، این است که رسول خدا(ص) نعمتى است که خداى تعالى او را به عالمیان ارزانى داشته؛ چون به وسیله آن‌حضرت پیام‌هایى فرستاده که مواد هدایت عالمیان است، و على(ع) اولین فاتح باب ولایت و فعلیت دهنده نعمت هدایت است، پس آن‌جناب رحمت است.[9] البته بر اساس نقلی در تفسیر «وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَتُهُ»، گفته شده است، فضل خدا، علی(ع) و رحمتش فاطمه(س) است.[10]همچنین در روایتی از امام صادق(ع)، فضل خدا به رسول الله(ص) و رحمتش به ولایت ائمه(ع) نیز تعبیر شده است.[11]قابل توجه است که تمام این تفاسیر باطنی، منافاتی با تفسیر ظاهری از این آیات ندارد که شامل هر فضل و رحمتی می‌شود. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه