اگر به زنی تجاوز(زنا) به عنف شود؛ چرا باید دو شاهد برای احراز درست بودن ادعا در مورد تجاوز وجود داشته باشد؟ آیا این با عدل مغایر نیست؟ اگر تجاوز به زن در خلوت و بدون وجود شاهد بوده و زن ادعا کند که به وی تجاوز شده، آیا ادعای او مورد وثوق است؟

انسان‌ها آزاد و مختار آفریده شده‌اند که برخی از آنها راه صداقت را پیموده و به هیچ قیمتی حاضر نیستند به حقوق دیگران تجاوز کنند، در مقابل، عده‌ای راه گمراهی، ستم و دروغ را انتخاب کرده و تمام تلاششان بر این است که دنیای بهتری داشته باشند و لو به قیمت دروغ گفتن و گرفتن حق دیگران! بر این اساس، یک قاضی عادل نمی‌تواند و نباید هر ادعایی را و لو با ظاهری حق بجانب و مظلومانه پذیرفته و بر اساس آن به نفع مدعی قضاوت کند، زیرا در این صورت چه بسا حقی از دیگران ضایع شود چون قاضی نمی‌داند که مدعی راست می‌گوید و یا در ادعایش دروغگوست؟آیا قاضی عادل کسی است که جانب هر مدعی و لو دروغ‌گو را بگیرد؟ آیا آبروی دیگران نباید برای قاضی مهم باشد؟!اگر زنی به دلیل انتقام، حسادت و ... بخواهد با نسبت زنا به یک فرد، خود را قربانی تجاوز وانمود کرده و آبروی طرف مقابل را به ناحق در خطر اندازد و نیز او را دچار مجازاتی سنگین کند، آیا راهی برای حفظ آبروی آن بی‌گناه و نجات او از مجازات وجود دارد؟!به نظر می‌رسد این مسئله، واضح و روشن و مورد پذیرش تمام قانون‌گزاران است و به همین دلیل، در تمام قوانین دنیا، اصل بر برائت افراد از جرم و گناه است، مگر این‌که خلافش ثابت شود.با این وجود، بر اساس نظر برخی فقها، اگر قاضی با هر وسیله‌ای – مانند آزمایش‌های پزشکی - به وقوع یک جرم اطمینان یابد، دیگر برای اثبات آن نیاز به دو شاهد نیست.[1] .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه