چراوقت ساعت عمرهیچ کس،معلوم نیست؟

1- زمان مرگ انسان ها نامعلوم است و هیچ کس از زمان مرگ خود اطلاع ندارد. چه بسیار انسان هایى که تا مرز جان سپردن پیش مى روند و احتمال مرگ را در حد یقین مى بینند، ولى نمى میرند و در مقابل، انسان هایى هستند که هیچ احتمال فرارسیدن مرگ خود را نمى دهند و ناگهان گرفتار چنگال مرگ مى شوند.2- آیا نامعلوم بودن زمان مرگ براى انسان فایده اى هم دارد و به تعبیر دیگر، آیا به صلاح انسان است که زمان مرگ خود را بداند؟ و آیا اطلاع از زمان مرگ آثار سوئى براى او دارد؟در پاسخ باید گفت: بنا به حکمت الهى باید زمان مرگ انسان ها نامعلوم باشد؛ و مجهول بودن زمان مرگ، براى انسان دو نتیجه ى مهم به دنبال دارد (ر.ک: عبدالله جوادى آملى، معاد در قرآن، ج 4، ص 242) : یک: خداوند انسان را به گونه اى خلق کرده که همواره به دنبال بقا و جاودانگى است و به سبب همین عنایت الهى، آدمى همیشه به زندگى و آینده امیدوار است. حال اگر این حالت از او گرفته شود، زندگى اش به خاموشى مى گراید.در روایات آمده است:آرزو بر امت من رحمت است. اگر آرزو از انسان گرفته شود، مادرى به شیرخوار خود شیر نمى دهد و باغبانى نهالى نمى کارد (ر.ک: شیخ عباس قمى، سفینة البحار، ماده ى اصل، ج 1، ص 121). اگر انسان از زمان مرگ خود آگاه باشد، سال ها قبل از فرارسیدن مرگش غمواندوه تمام وجودش را مى گیرد و فکر و خاطر او پریشان مى شود و به کلّى از تلاش و تکاپو و تحرک بازمى ایستد. پس امید به زندگى دنیوى و تکاپو و تحرّک در این فرصتِ بس کوتاه عمر، در گرو همین نامعلوم بودن زمان مرگ است (ر.ک: جعفر سبحانى، منشور جاوید، ج 9، ص 228 و الالهیات، ج 4، ص 231). دو: فایده ى دیگر ندانستن زمان مرگ، آن است که انسان در انتخاب راه صلاح آزاد مى ماند. انسانى که داراى قدرت است و توانایى کسب ایمان و ترک آن را دارد، اگر ایمان را با اراده و اختیار خود انتخاب کند، به نشاط روحى و ایمانى مى رسد؛ یعنى اگر انسان با اختیار تام، راهش را انتخاب کند همین برایش کمال محسوب مى شود، به خلاف جایى که از باب اضطرار یا جبر راهى را برمى گزیند.اگر انسان زمان مرگ خود را بداند، با روح نافرمانى و عصیان پرورش مى یابد; چرا که به امید توبه در آینده و آن هم نزدیک به زمان مرگش، تمام عمر خود را در گناه و نافرمانى مى گذراند، حال آن که این توبه از آزادگى روح و انتخاب راه درست نیست، بلکه چون در شُرف مرگ و انتقال به برزخ است، توبه مى کند.هدف زندگى انسان ها در عالم دنیا همین جنبه ى آزادى آنها در انتخاب راهشان است تا از این طریق به کمالات نهایى برسند. قدم نهادن در مسیر رضایت پروردگار آن هم با اراده و اختیار، تحرک درونى و رشد و تعالى در درون انسان ایجاد مى کند به گونه اى که آدمى به تکاپو مى افتد تا گام هاى بیشترى را در این طریق بردارد(ر.ک: جعفر سبحانى، منشور جاوید، ج 9، ص 229 و الالهیات، ج 4، ص 231، و محمد تقى مصباح یزدى، پند جاوید، ج 1، ص 289 ـ 290). .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه