برابر قانون هر فردى (حتّى شخص بيسواد) مىتواند پروانه تأسيس داروخانه اخذ نمايد، مشروط بر آن كه مسؤول فنّىِ واجدِ شرايط براى داروخانه خود به كار گيرد. افراد غير پزشك كه داروخانه تأسيس مىنمايند طبعاً به دنبال انتفاع بوده و اين امر را به عنوان سرمايه گذارى سودآور تلقّى مىكنند، امّا پزشكان داروساز بر اساس موازين علمى و قوانين حرفه اى و همچنين سوگندى كه در هنگام فارغ التحصيلى ياد كردهاند مؤظّفند از انجام امورى كه به زيان بيماران است اجتناب كنند كه اين امور با منافع مادّى شخص سرمايه گذار در تضاد بوده و طبعاً با مخالفت او روبه رو مىشود. از آنجا كه داروسازانى كه مسؤول فنّى چنين داروخانه هايى هستند، كارمند صاحب آن داروخانه محسوب مىشوند معمولا از سوى آنان مجبور به عدم انجام چنين امورى (و يا حداقل سكوت) مىشوند كه با قانون و مقررات و از همه مهمتر سوگند حرفه اى آنان سازگار نيست. لطفاً بفرماييد :الف) در صورتى كه دكتر داروساز از سوى صاحب داروخانه مجبور به عدم انجام مسؤوليّت علمى ـ اخلاقى فوق، يا سكوت در مقابل ارتكاب آن از سوى ديگر كاركنان داروخانه شود، چه حكمى دارد؟ب) آيا داروخانه دارى كه داروساز را به چنين اعمالى مجبور كند مشغول الذّمه است؟ج) در صورتى كه از اين طريق به بيمارى زيان جسمى وارد شود، چه كسى ضامن خواهد بود؟د) دادن مجوّز تأسيس داروخانه به افرادى كه صلاحيّت علمى لازم را ندارند، با عنايت به اين كه در نهايت مشكلات فوق را ايجاد مىكند، شرعاً چه حكمى دارد؟

الف: هرگاه ضوابط را رعايت نكنند جايز نيست. ب: هر دو مشغول الذّمه هستند. ج : هر دو ضامناند.د : اگر مشكلات فوق قابل اجتناب باشد مانعى ندارد.

پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

مرجع: آیت الله مکارم شیرازی

ایجاد شده در 1400/12/14

لینک کوتاه