امامان دلبستگی به دنیا نداشتند ، آیا دلیل همراهی فرزندان و همسران امام حسین (ع) بخاطر این بود که می خواستند نشان بدهند این دلبستگی وجود ندارد؟

قیام امام حسین (ع)حرکتی است که دارای ویژگی‌هایی است. یکی از ویژگی‌های آن این است که این حرکت یک ظاهر و یک باطن دارد. چون ما علائقی به زن و فرزند نداریم پس آن‌ها را قربانی کنیم ، کاملاً بی معنا است. حضرت ابراهیم(ع) هم اگر تصمیم به این امر گرفتند از سر بی محبتی نبوده است بلکه خواست و امر خداوند بر این بوده است. امام حسین(ع) بی نظیرترین قیام ذلت ناپذیری را شکل داده اند ولی در کنار آن مملو از عاطفه انسانی بوده‌اند و بیش از پیش به زن و فرزندان خود عشق و محبت بیکران داشتند. هر یک از فرزندان قصد میدان رفتن می‌کردند امام(ع) گریه طولانی سر می‌دادند. این‌که قربانی را بدون دلیل بپذیریم بی معناست ولی قیام دارای باطنی است که اگر از آن تفسیر درستی نداشته باشیم شاید تمام قیام را درک نکنیم. در ظاهر، امام قصد دفاع از زن و فرزند را دارد و شعار محوری ایشان هم این بود که آیا کسی هست که از حرم رسول الله حمایت کند ؟ حتی زمانی که همه عزیزان را از دست داده بود با این شعار که آیا کسی هست از حرم رسول الله حمایت کند قیام را پیش بردند. معنای این سخن این است که قصد من به کشتن دادن این‌ها نیست. حتی زمانی که رفتن یاران به عرصه میدان را طبقه‌ بندی کردند بسیار سمبولیک است. در ابتدا اصحاب ،سپس اقوام دورتر ، در نهایت به فرزندان و در آخر خودشان، این حرکت نشان دهنده دفاع از اهل بیت و دفاع از حرم رسول الله بود چون در آن مقطع بیشترین تهاجم‌ها به اهل بیت و پیغمبر بود . آنها می‌خواستند اهل بیت را جا بیندازند. و اما در باطن قیام، امام حسین(ع) می‌فرمایند : اگر بنا این است که دین رسول الله استقامتی پیدا کند و با ظلم مبارزه شود ، من حاضر به از دادن جان خود و عزیزانم در این راه هستم. به قربان‌گاه بردن عزیزان نشان‌دهنده عشق فراوان امام به خداوند متعال است. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه