در حدیثی قدسی داریم که می فرماید: «یا احمد! عجبت من عبد لا یدری انی راض عنه ام ساخط علیه و هو یضحک».

خنده ای که در حدیث قدسی مورد نهی واقع شده خنده از سر غفلت از آخرت است که فرد بدون توجه به هدف از خلقت وآفرینش غرق در لذات مادی است وسرمستانه قهقه سر می دهد ولی بشاشیت وتبسم بر روی لب نه تنها نهی نشده که سفارش به آن نیز شده است ودر روایتی این گونه آمده که مومن حزنش درون سینه است وبشاشتش در چهره وصورتش نمایان است {نهج البلاغه 233}واز مجموع روایات این گونه استفاده میشود که تبسم وبشاشت از اوصاف مومن است ومون نباید اخمو و عبوس باشد خنده نیز در حد اعتدال خوب است و نباید زیاده از حد باشد ضمن آنکه مناسب است به صورت قهقهه نباشد شوخی نیز به قدر نمک در غذا بنا به انچه در روایت آمده پسندیده است وشخص پیامبر اکرم وائمه شوخ طبعی داشته اند به ویژه امیر مومنان که بنا به انچه در نقل ها آمده است شوخ طبع بوده اند . (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 23/100107495) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه