بعضى از افراد دچار ضایعات مغزى غیر قابل درمان و برگشت مى شوند که بر اثر آن، همه فعالیت هاى مغزى آنان از بین رفته و به حالت اغماى کامل فرو مى روند و همچنین فاقد تنفس و پاسخ به محرّکات نورى و فیزیکى مى شوند، دراین گونه موارد احتمال بازگشت فعالیت هاى مذکور به وضع طبیعى کاملا از بین مى رود و ضربان خودکار قلب مریض باقى مى ماند که موقّت است و به کمک دستگاه تنفس مصنوعى انجام مى گیرد و این حالت به مدّت چند ساعت و یا حداکثر چند روز ادامه پیدا مى کند، وضعیت مزبور در علم پزشکى مرگ مغزى نامیده مى شود که باعث فقدان و از دست رفتن هر نوع شعور و احساس و حرکتهاى ارادى مى گردد و از طرفى بیمارانى وجود دارند که نجات جان آنان منوط به استفاده از اعضاى مبتلایان به مرگ مغزى است، بنابراین آیا استفاده از اعضاى مبتلا به مرگ براى نجات جان بیماران دیگر جایز است؟

اگر استفاده از اعضاى بدن بیمارانى که در سؤال توصیف شده اند براى معالجه بیماران دیگر، باعث تسریع در مرگ و قطع حیات آنان شود جایز نیست، در غیر این صورت اگر عمل مزبور با اذن قبلى وى صورت بگیرد و یا نجات نفس محترمى متوقف بر آن عضو مورد نیاز باشد، اشکال ندارد .استفتائات رهبری، به نقل از کتاب احکام پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه