آیا از نظر اسلام بین علم و دین تعارضی وجود دارد؟

در مورد تعارض بین دین و علم حرفها و نظریات فراوانی اظهار شده است:  گروهی عقیده دارند که علم در مقام بیان اسباب عالم است و دین در مقام بیان  غایات آن و در نتیجه با هم تعارضی ندارند چون در یک موضوع وارد بحث نشده­اند. دسته­ای دیگر می­گویند زبان علم یک زبان بسیط و جامد است اما زبان دین یک زبان تاویل بردار و کش دار است و می­توان زبان دین را بر زبان علم حمل کرد و محملی برای این حمل پیدا نمود. مثلا در تاریخ آمده است که حافظ مرد فقیری بود و این گزاره تاریخی قابل توجیه و تاویل نیست. اما در اشعار حافظ آمده است که: اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را  خوب این یک تعارض است. اما با توجیه شعر حافظ که طبیعت زبان شعر مبالغه و خیال پردازی و . . .  می­باشد قابل توجیه خواهد بود.  حال رابطه دین و علم را هم اینگونه گفته­اند. [1] ولی به نظر می­رسد که دست کم در بعضی از امور دین از زبان، علم وارد بحث شده است و مطالب علمی را بیان نموده است که در این موارد قاعدتا نباید بین دین و علم تعارض باشد. و باید گفت هرگاه بین یک گزاره وحی یا وحیانی با یک قضیه علمی تنافی و تعارض باشد یا آن گزاره علمی ناقص است و هنوز حرف آخر را نزده است یا آن گزاره وحیانی هنوز به درستی تبیین و تفسیر نشده است. چون هم وحی و هم علم و طبیعت از یک مصدر صادر شده است و نمی­توان ناهماهنگی و تضاد در میان آن دو را پذیرا شد. [2] .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه