فرق بين عقايد مهدويت و حجتيه چيست؟

طبق جهان بيني اسلامي، جهان و سراسر هستي ملك خداست، و تصرف در آن بدون اذن او روا نيست بنابراين تنها كساني حق حكومت و رهبري را دارند كه از سوي خداوند منصوب باشند و اين افراد انبياي الهي و ائمه ـ عليهم السّلام ـ هستند كه مستقيماً با اذن خداوند بر مردم ولايت دارند از اينرو شيعه معتقد است دوازدهمين حجت خداوند، امام زمان ـ عجّل الله تعالي فرجه الشريف ـ است كه در سال 260 هجري قمري به فرمان خداوند به مقام امامت رسيد و چون دشمنان قصد كشتنش را نمودند بعد از خاك سپاري پدر، در سرداب منزل غايب گرديد. بانيان و اعضاي انجمن حجتيه هم كه در سال 1335 هجري قمري، اقدام به تشكيل انجمن خيريه حجتيه مهدويه كردند، شيعه بودند و عمده نيروهاي انجمن معلمان و افراد باسواد بودند و مسائل كلي و اصولي امامت و مهدويت را قبول داشتند و حضرت مهدي ـ عجّل الله تعالي فرجه الشريف ـ را آخرين امام و ذخيرة الهي مي‌دانستند و به تولد و ظاهر شدن او و تشكيل (تأسيس) حكومت عدل گسترش قائل بودند. آنان نيز معتقد بودند كه ظهور حجت ـ عجّل الله تعالي فرجه الشريف ـ فرمان قطعي خداوند است و به دست تواناي او معاندان ريشه كن مي‌شوند و حکومت زمين به دست صالحان می رسد. بنابراين انجمن حجتيه هم بسياري از مسايل اصلي و اساسي عقايد مهدويت را قبول داشتند و همانند ديگر دلدادگان حضرت، براي او دو غيبت صغري و كبري، نواب اربعه، عمر طولاني و ... پذيرفته بودند و انحرافاتي كه پيدا شد در برخي از مسايل بود و به همان اندازه كه از عقايد ناب مهدويت فاصله گرفتند مورد بي مهري وانتقاد منتظران ناب قرار گرفتند و امام خميني (ره) نيز كه در سال 1349 به آن ها اجازه مصرف سهم امام را داده بودند در سال 1351 به خاطر همين انحرافاتي كه پيدا شد، اجازه خويش را لغو كردند. اكنون به برخي از انحرافات آنها اشاره مي‌كنيم، عقايدي كه با عقايد ناب مهدويت تفاوت اساسي دارد: 1. انجمن حجتيه مي‌گفتند: هر پرچمي كه قبل از قيام امام مهدي ـ عجّل الله تعالي فرجه الشريف ـ بلند شود، در ضلالت است و به شكست مي‌انجامد. در حالي كه مراد پرچمي است كه به نام امام مهدي ـ عجّل الله تعالي فرجه الشريف ـ و با ادعاي مهدويت بر پا گردد نه هر پرچمي كه براي برطرف كردن ظلم و جور بر پا شود. 2. بايد گناه و ستم و معصيت زياد بشود، تا امام زمان ـ عجّل الله تعالي فرجه الشريف ـ بيايد. اين نحو تفكر و عمل بر خلاف روح آياتي از قرآن كريم و روايات امر به معروف و نهي از منكر و ... است. 3. مي‌گفتند، جهاد در دوران غيبت معنا ندارد، چون حاكم بايد معصوم باشد. 4. در عصر غيبت، تمام وظايف را، در انتظار خلاصه مي‌كردند. 5. معصوم بودن حاكم را شرط مي‌دانستند. 6. خود را از، علماء، اسلام شناس‌ تر و آگاه تر براي اسلام مي‌دانستند. 7. آثار وجودي، حضرت مهدي ـ عجّل الله تعالي فرجه الشريف ـ را نفي مي‌كردند. 8. به اختلافات شيعه و سني دامن مي‌زدند. گفتني است هر كدام از مطالب ياد شده داراي جواب مي‌‌باشند ولي به خاطر رعایت اختصار از دادن جواب خودداري مي‌گردد. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه