این‌که گفته می‌شود: «نیت اگر پاک باشد، کافى است و دیگر به اسبابى؛ مثل ادعیه و زیارات نیازى نیست»، آیا چنین چیزی صحیح است؟

این یکى از القات شیطانى براى دور کردن انسان‏ها از ادعیه و زیارات و سایر فعالیت‏هاى دینى است؛ زیرا اقدام به دعا و توسل به وسایلى؛ مانند ائمه معصومین(ع) به دستور مستقیم خداوند، بر عهده‌ی انسان آمده است و سبب جلاى قلوب و الگوگیرى از راه و روش ایشان‏ و ارتباط هر چه بیشتر با این بزرگواران می‌‏گردد. در عین این‌که صِرف دعا و توسل ظاهرى، نمی‌‏تواند مثمر این ثمرات عالى گردد و همراهى آن با دل ضرورى و لازم است؛ یعنى انسان با نیت خالص باید دعا کند و به این وسایط الهى متوسل گردد تا علاوه بر رفع مشکلات و حوائجش، دل را نیز جلا بخشد و در پرتو ارتباط با اولیای الاهی، سیره و صورت خود را پیراسته نماید؛ از این‌رو باید گفت: نیت خالص و توسل و زیارات و خواندن ادعیه همه، علل ناقصه و جزء العلة براى تعالى و تکامل انسان‏اند و وجود یکى ما را از استفاده از دیگرى بی‌نیاز نمی‌کند. و به تعبیر دیگر، اثبات شی‏ء، نفى ماعداه نمی‌کند؛ یعنى اگر گفته می‌شود: "نیت خالص لازم است"، یا گفته شود: "توسل و زیارات و ادعیه لازم است"، به معناى کفایت یکى از دیگرى نیست. بله! اگر نیت صادقى داشته باشد، لکن از انجام و اعمال آن عاجز مانده است، خداوند به لطف و کرم خویش، ثوابِ کار را نیز براى او می‌نویسد؛ لکن نمی‌توان این اصل را به مواردى که فرد توان انجام کار را دارد، اما مسامحه کرده و ترک می‌‏کند، تعمیم داد؛ بلکه این‌گونه افراد خود را می‌‏فریبند! چنان‌که تصور آب خوردن یا نیت آب خوردن بدون نوشیدن آب، سیرابى نمی‌‏آورد! .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه