مخاطبین آیات مشخص است. گاهی برای ناس و عموم ملت است. گاهی به اهل کتاب خطاب شده است. گاهی خطاب به مسلمین است و گاهی به مومنین. برای چه دلیل خداوند گروه خواصی را مورد خطاب قرار می دهد. اگر آیات مؤمنین را مورد خطاب قرار دهد آیا می توان گفت که تمام مسلمین مورد خطاب نیستند در حالی که گفته شده اعراب خود را با قدم اول مومنین نخوانند و فقط مسلمان بدانند؟ آیاتی که خطاب به مؤمینن است آیا جایز است این را خطاب به همه مسلمین دانست؟ و اگر جایز نیست پس چگونه گاهی دیده می شود که آیات خطاب به مؤمنین را عموم ملت می خوانند، آیا این برداشت خلاف کتاب خدا نیست و تضعیف کتاب خدا نیست؟

خطابات قرآنی هرگاه متوجه ناس و اهل کتاب می شود، بیشتر فراخواندن آنان به ایمان به خدا و پیامبر (ص) و قرآن و انتخاب حق و پای بندی به آن می باشد. مثل آیه 21 سوره بقره، آیه 108 سوره یونس، حج آیات 22 و 27 و 73، آیات 65، 70، 71، 99 سوره آل عمران و آیه 171 سوره نساء، که ناس اعم از مسلمانان و اهل کتاب و در برگیرنده تمام انسانها می باشد. ولی هر وقت خطابات قرآن متوجه ایمان آوردندگان (آمنوا) می شود و تکالیفی را متوجه آنان می کند این تکالیف شامل حال تمام مسلمانان می شود. درست است که بین ایمان و اسلام از نظر مراتب اعتقادی تفاوت هست و این مقامات در نزد خداوند متفاوت است اما در نظام تکلیفی هرگز تفکیکی بین مؤمن و مسلمان نیست. و به لحاظ حقوقی متفاوت نیستند. هرگز پیامبر، ائمه علیهم السلام و حتی خود قرآن نفرموده اند که مثلاً شما که مؤمن هستید روزه بگیرید نماز بخوانید ولی شما که مسلمان هستید و هنوز به مقام ایمان نرسیده اید لازم نیست نماز بخوانید و روزه بگیرید. ایمان مرحله عمیق اسلام است چون اسلام همان تسلیم است و ایمان تسلیم شدن قلبی است. بنابراین نوع خطاب بستگی به محتوی مورد خطاب دارد که در هر جائی نوع خاصی را می طلبد. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه