فلسفه سینه زنی چیست؟ و چرا سینه زنی؟ و حد و حدود آن چقدر است؟

سینه زنی: نوعی مراسم سنتی عزاداری برای سید الشهدا(ع) و دیگر ائمه مظلوم، است. این مراسم معمولا همراه نوحه‌خوانی با آهنگی خاص می‌باشد.[1]ریشه یابی(فلسفه) این مراسم: اصل این سنت بویژه در میان عرب‌ها رواج داشته است آن‌ها به هنگام وارد شدن مصیبت، دستها را به صورت ضربدری -به گونه ای که کف دست‌ها به طرف صورت باشد- روی هم قرار داده و به نشانه عزا به سینه می‌زدند(کاری که هم اکنون نیز در میان زنان عرب بسیار رواج دارد). سینه زنی به مرور زمان به صورت موجود در آمده که با انتخاب نوحه های سنگین حرکات دست بر سینه می‌خورد.[2] این گونه نوحه‌گری ابتدا به صورت فردی بوده اما به مرور زمان به صورت گروهی و دستجات سوگواری در آمده است. همچنین رواج و توسعه این عمل و دستجات آن مربوط به زمان صفویه می‌باشد و در عصر قاجاریه بر تجملات این مراسم افزوده شد.[3] (بهترین راه برای زنده نگاه داشتن آن فجایع، کارهای عملی می‌باشد. این کارهای عملی وقتی با هنرنمایی همراه باشند تاثیر عمیق‌تری از خود بر جای خواهند گذاشت .سینه زنی یکی از این کارهای عملی همراه با هنرنمایی است و به همین دلیل مورد استقبال همه قرار گرفت. بر سر و بر صورت ویا اعضای دیگر زدن هم تاثیر دارد ولی مانند سینه زنی طبیعی و خود جوش نیست).چرا سینه زنی: این کار نوعی عکس العمل عاطفی است. (انسان به هنگام اوج هیجان، حزن و اندوه کارهایی را به صورت عکس العمل از خود بروز می‌دهد که منشا عاطفی دارد. مثلا به هنگام شادی به ناگاه فریاد سر می‌دهد یا دست (کَف)می‌زند. به همین صورت به هنگام عزا نیز گاه شیون کرده دست بر روی دست می‌زند یا به سر، صورت و یا سینه خود می‌کوبد). برخی زنان حاضر در صحرای کربلا پس از مشاهده آن فجایع، با زدن بر سینه خود به عزاداری پرداختند. می‌توان چنین حدس زد که: با به حرکت در آمدن کاروان اسرای کربلا و اقامه عزا از سوی آنان در شهرها و اقامتگاه های بین راه و همراهی برخی از مردم با آنان این روش به مرور زمان به صورت یک سنت و شیوه در عزاداری امام حسین (ع) در آمد. حد و حدود سینه زنی: محدوده آن توسط مراجع تقلید معین و مشخص می‌گردد. ولی قاعده کلی آن این است:1- باید خردمندانه باشد.2- نسبت به موضوع مورد نظر اهانت به حساب نیاید.BR>[1[> . جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، نشر معروف، 1385، چاپ هشتم،‌ ص256.[2] . ر.ک: جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، ‌ ص256-257.[3] . حسن مشحون، موسیقی مذهبی ایران، سازمان جشن و هنر، 1350ش، ص26. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه