گریه بر امام حسین(علیه السلام) که ۱۴۰۰ سال پیش به شهادت رسیده اند چه نفعی دارد؟

پاسخ از حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی (حفظه الله):اشک ریختن بر مصیبت امام حسین(علیه السلام)، آثار فراوانی دارد، از جمله این که محبت اهل بیت (علیهم‌‏السلام) در قلب شیعیان حضور پیدا می‌‏کند؛ آنگاه دوست امامان معصوم (علیهم‌‏السلام) هرگز فکر و راه و روش آنان را رها نمی‏‌کند؛ زیرا رهبری جوارح به دست جان و دل است و زمامداری قلب را محبت به عهده می‏‌گیرد و دلِ دوستان حسین بن‏ علی (علیه‌‏السلام) جوارح را به صَوْب صراط مستقیم رهنمود می‏‌شود.خود آن بزرگوار نیز به این اصل کلی سفارش کردند که هر حادثهٴ تلخی پیش آمد کرد، آن را بهانه کنید و برای من اشک بریزید: «أو سمعتم بغریب أو شهید فاندبونى[۱]؛ هرگاه داستان غریب یا شهیدی را شنیدید، برای مظلومیت من گریه کنید»؛ زیرا اگر امام حسین (علیه‌‏السلام) به خلافت می‌‏رسید، دیگر غریب یا شهیدی وجود نداشت.بنابراین، اصل کلی این است که هر حادثهٴ تلخ و ناگواری را باید بهانه کرد و برای سالار شهیدان اشک ریخت؛ نه آن‏ که افراد داغدیده برای تسکین عواطف و احساسات خود آن حضرت (علیه‏‌السلام) را بهانه کنند و برای التیام زخم خویش اشک بریزند و ندبه نمایند و بین این دو گونه عزا داری فرق وافر است؛ زیرا محصول یکی تعزیت برای حضرت امام حسین (علیه‌‏السلام) است و نتیجهٴ دیگری تسلیت برای خود؛ هر چند ممکن است بهانه قرار دادن واقعهٴ جانسوز کربلا هم بی‌‏اثر نباشد.پی نوشت:[۱] ـ مستدرک الوسائل، ج ۱۷، ص ۲۶.منبع: شکوفایی عقل در پرتو نهضت حسینی، ص۲۳۳. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه