با توجه به آیه شریفه «إِیاک نَعْبُدُ وَ إِیاک نَسْتَعِینُ»، استمداد از امامان(علیهم السلام) در شفای ناخوشی ها و... چه معنایی دارد؟

معنای «إِیاک نَسْتَعِینُ» در نظام اسباب و مسببات، این است که خدایا! فقط از تو کمک می جوییم و اگر در چهارچوب این نظام، به اسباب متوسّل می شویم، این عمل را جز استمداد و یاری جستن از تو نمی بینیم؛ زیرا به غیر از تو، مؤثر و مدد دهنده ای در این عالم نیست و لحظه لحظه وجود اسباب و اثربخشی آنها، به لطف و اراده و قدرت تو است. اسباب به لطف تو مؤثرند و مستقل و جدا از تو، هیچ نیستند و توان هیچ تأثیری ندارند: «لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم». در نتیجه «إِیاک نَسْتَعِینُ» منافاتی با تمسّک به اسباب ندارد و به معنای عدم استفاده و استمداد از اسباب و واسطه های فیض الهی نیست. بنابراین، همان طور که برای بلند کردن بار سنگینی از زمین، از دیگران کمک می گیرید و یا برای درمان و شفا یافتن بیمار خود، از پزشک و دارو استمدادی کنید و این گونه امور را مخالف با «إِیاک نَسْتَعِینُ» نمی دانید؛ همین طور است توسّل به اولیای الهی.  افزون بر آن استمداد از امامان و اولیای الهی در مورد شفای بیماران، به یکی از دو معنا است:  ۱. درخواست دعا از آنان؛ یعنی، در پیشگاه خدا دعا کنند و از او بخواهند که بیمار ما را شفا دهد. همان گونه که طبق تصریح آیات قرآن کریم، فرزندان حضرت یعقوب، نزد او آمدند و از وی طلب دعا کردند و خواستند برای ایشان استغفار کند. یوسف (۱۲)، آیه ۹۷. چنین چیزی هیچ گونه مغایرتی با توحید در استعانت ندارد.  ۲. درخواست مستقیم از آنان، برای برآوردن حاجت؛ با توجه به ولایت تکوینی اولیای الهی، استمداد از آنان، مصداق تمسّک به اسباب و واسطه های فیض الهی است و با توحید منافاتی ندارد. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه