شخصى مى خواهد در بعضى از شبها، خصوصاً شبهاى قدر یک شبانه روز نماز قضا بخواند به این نیت که اگر خودش نماز قضا دارد، براى خودش باشد و برئ الذمّه شود و اگر خودش نماز قضا ندارد براى پدرش باشد والاّ براى مادرش باشد، و اگر آنها هم قضا ندارند، مثلاً براى خواهرش باشد، آیا چنین نمازى با این نیت صحیح است؟

بلى چنین نماز و عبادتى با این نیت ظاهراً صحیح است(1) و اقتدا کردن و به جماعت خواندن هم اشکال ندارد، ولى با چنین نیتى نمى تواند امام جماعت شود مگر در بعض موارد که در پاسخ سؤال بعد بیان شده است. پی‌نوشت: 1 ـ لأنّ التردید فى المنوىّ دون اصل النیة و بعبارة اخرى تکفى النیة الأجمالیة و مقتضى الأطلاقات الصّحة فى الصلاة و غیرها من العبادات مطلقا کما قال السید(ره) فى العروة الوثقى ـ فى کتاب الزکاة ـ ختام فیه مسائل متفرقة «الثانیة عشر»: إذا شک فی اشتغال ذمّته بالزکاة فأعطى شیئاً للفقیر و نوى أنَّه إن کان علیه الزکاة کان زکاة وإلاّ فإن کان علیه مظالم کان منها، و إلاّ فإن کان على أبیه زکاة کان زکاة له وإلاَّ فمظالم له، و إن لم یکن على أبیه شىء فلجدّه إن کان علیه و هکذا فالظاهر الصحَّة. ​​​​​​​منبع: جامع المسائل، استفتائات آیت الله العظمی محمد فاضل لنکرانی (ره)، جلد دوم، قم: امیر العلم، 1383. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه