سؤالى که بنده مطرح مى سازم سؤالیست که براى اکثر هم رشته اى هاى خودم یعنى رشته دامپزشکى مطرح است و آن این است که چرا على رقم این که ما در احادیث و کتب اسلامى همواره شاهد بیان این مطلب بوده ایم که ما باید در کنار مخلوقات خدا و با مهربانى کردن با آنها زندگى کنیم و در مورد سگ این مطلب چه در رساله حضرت امام(ره) و چه در بسیارى از منابع شرعى عنوان شده، در کشورمان برخوردهایى علیه سگداران انجام مى گیرد؟ و آیا این برخوردها از نظر شرعى مورد تأیید است؟ البته ممکن است چنین تصوّر شود که نگهدارى سگ تنها وسیله اى است جهت تفریح و شاید این مطلب فراموش شده است که خداوند در هیچ موجودى پس از انسان به اندازه سگ قدرت درک احساس دوستى و دوست داشتن را قرار نداده است و همان طور که ما مسلمانان معتقدیم هر نیازى که در یک موجود وجود دارد قطعاً پاسخى برایش وجود دارد و در مورد این حس سگ پاسخى به جز ارتباط برقرار کردن با یک انسان (البته بر اساس احکام اسلامى) موجود نیست، آیا اگر ما این مسئله را فراموش کنیم در حقیقت قوانین الهى را فراموش نکرده ایم آیا اگر به مبارزه با عشقى که خداوند در نهاد یک جاندار زبان بسته قرار داده است بپردازیم دچار معصیت نشده ایم؟

سگ براى مقاصد مختلف از قبیل پاسبانى خانه و گله و براى شکار و همچنین مقاصد پلیسى مى تواند مورد استفاده قرار بگیرد. ولى از آنجا که موجود آلوده اى است و ممکن است بیمارى هاى مختلفى را به انسان منتقل سازد از آنچه به صورت فرهنگ سگ بازى غربى دیده مى شود جلوگیرى کرده است. در عین حال اسلام اجازه نمى دهد حتّى سگ هاى ولگرد را آزار کنند مگر این که به صورت خطرى درآیند. غذا دادن به آنها نیز کار خوبى است. .

پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

مرجع: آیت الله مکارم شیرازی

ایجاد شده در 1400/12/14

لینک کوتاه