شخصی که چیزهایی را -خواه دنیوی یا مذهبی- به طور دائمی فراموش می‌کند، آیا از برخی بیماری‌های معنوی رنج می‌برد؟ آیا دلیلی بر این مطلب وجود دارد؟ آیا راه چاره‌ و علاجی وجود دارد؟ بفرمایید که ارتباط و نسبت اخلاقی عرفانی با فراموشی (حافظه) چیست؟

مطمئناً فراموشی، ویژگی نامطلوبی است که باید از آن به خدا پناه برد، چنانچه در دعایی آمده است: «اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ‏ النِّسْيَانِ‏ وَ الْكَسَلِ وَ التَّوَانِي فِي طَاعَتِكَ وَ الْفَشَل‏ وَ مِنْ عِقَابِكَ الْأَدْنَى وَ عَذَابِكَ الْأَكْبَر»؛[1] بار خدايا! من از فراموشى و تنبلى و سستى در طاعت تو، و از كيفر نزديک‌ترت و عذاب بزرگ‌ترت، به تو پناه می‌برم.در این دعا؛ فراموشی کنار سستی در اطاعت از خدای تعالی قرار گرفته است، اما تمام اینها بدان معنا نیست که هر کسی که فراموش‌کار شده مطمئناً از لحاظ معنوی سقوط کرده است. در بسیاری از موارد، عواملی مادّی؛ مانند پیری، ضربه‌های مغزی و ... می‌توانند فراموشی را به دنبال آورند. البته فراموشی می‌تواند عذاب یا امتحانی از جانب خدا نیز باشد.یکی از مواردی که در کم کردن فراموشی تأثیر دارد، تقویت حافظه است که درباره آن در سخنان معصومان(ع) راه‌کارهایی بیان شده است که به نمایه‌های زیر مراجعه شود:1. «تقویت حافظه»، سؤال 8702. «داروی طبیعی مؤثر بر حافظه»، سؤال 11609 .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه