پشتوانه شهادت طلبي اصحاب حسين(علیه السلام) در كربلا، چه بود؟

اين ايثارگرى‏ها و از خود گذشتگى‏ها، زمينه‏اى معنوى و پشتوانه‏اى عرفانى دارد. ابن عماره از پدرش نقل مى‏كند كه از امام صادق (علیه السلام) پرسيدم چگونه اصحاب امام حسين (علیه السلام) اين گونه خود را به كام مرگ مى‏انداختند؟ حضرت فرمود: چون پرده از ديدگان آنها كنار رفته بود و آنها منزلهاى خود را در بهشت ديده بودند. از اين رو هر كدامشان اقدام مى‏كردند تا زودتر به خانه‏ها و همسران بهشتى خود برسند. البته عشق اصلى آنان به ذات پاك ذوالجلال بود و هدف اصلى آنها تحصيل رضايت پروردگار، كه رسيدن به بهشت و حور و قصور بهشتى نشانى از آن رضا بود. چنان كه درباره برير بن خضير همدانى آمده است كه در صبحدم عاشورا تلاش مى‏كرد تا دوست خود عبدالرحمان را بخنداند. عبدالرحمان به او گفت: اين لحظات حساس، زمانى نيست كه انسان آن را به بطالت و خنديدن و خنداندن بگذارند. برير گفت: بستگان و قوم من مى‏دانند كه من نه تنها در سنين پيرى اهل شوخى و خنده نيستم، بلكه در جوانى نيز اهل اين گونه مسايل نبودم. اين كه اكنون چنين حركاتى از من سر مى‏زند به خاطر خوشحالى و شادمانى از رفتن به بهشت است. به خدا قسم چيزى نمانده جز اين كه با شمشيرمان با اين قوم ستمگر درگير شويم و پس از مقدارى جنگيدن به شهادت برسيم و در كنار همسران بهشتى خود آرام گيريم. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه