بین عبد و عابد تفاوت هست. هرکارمند باید بله قربان گوی رئیسش باشد. میتوان عبد خدا بود؟یا غذا میخورم ، میخوابم چطور میتوانم خالص برای خدا این کار را انجام دهم ؟ هرگز نمیتوانیم عبد به معنای واقعی کلمه شویم؟

با عرض سلام.1ـ عبد، ذات است و عابد اسم است برای آن ذات. 2ـ هیچ کسی حقّ ندارد هر چه دیگران گفتند انجام دهد. اجرای دستورات رئسا توسّط کارمندان یا کارگران، وقتی جایز است که دستورشان خلاف شرع نباشد. لذا اگر دستوری خلاف شرع دادند، بندگی خدا ایجاب می‎کند که با آن دستور، مخالفت کنیم.امّا اگر دستورات، خلاف شرع نیست، شخص در اجرای آنها می‎تواند نیّت کسب حلال کند که از افضل عبادات است. لفظ «بله قربان» توهّم نفس شماست برای فریب دادنتان؛ مگر اجرای دستور کارفرما، بله قربان گفتن به خود اوست؟! مگر بدون اجرای دستورات فرمانده و کارفرما، کارها پیش می‎روند؟ روشن است که اگر هر کسی سر خود رفتار کند، هرج و مرج لازم می‎آید. اگر دستورات مافوق، برای پیشرفت کاری حلال و مفید است، اجرای چنان دستوری توسّط کارمند یا کارگر، منافاتی با بندگی خدا ندارد؛ بلکه باید قربة الی الله آن دستور را اجرا کند برای پیشرفت کار نه برای خوشایند رئیس. لذا اجرای فرمان رئیسی که فرمانش مطابق شرع است، اطاعت خداست نه اطاعت آن رئیس؛ مگر اینکه برای خود شخص، رئیس مهمّتر از خدا و شرع باشد. 3ـ اینکه تمام کارها به امر خدا و برای خدا انجام گیرد، یک شبه درست نمی‎شود بلکه ماهها و سالها تمرین می‎خواهد. سالک الی الله باید این تمرین را از یک کار مشخّص شروع کند، بعد به مرور زمان، آن را به دو کار و سه کار و چهار کار و ... سرایت دهد تا در نهایت، تمام کارهایش به امر خدا و برای خدا باشند. یکی از رفقای ما که در کار موفّق است، می‎گفت: من هر کاری بخواهم بکنم، ابتدا از خودم می‎پرسم «آیا حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ راضی به این کار هست.» اگر تشخیص دهم که راضی نیست، انجام نمی‎دهم، و ترسی از عواقب آن هم ندارم. البته توجّه شود که این درجه از مراقبه، به سادگی به دست نمی‎آید؛ بلکه سالها تمرین می‎خواهد. علامه حلّی ـ رضوان الله تعالی علیه ـ فرموده‎اند: من یازده سال با خواجه نصیرالدین طوسی زندگی کردم و در این مدّت، یک مباح از او ندیدم. یعنی حرام و مکروه که هیچ، حتّی کار مباح نمی‎کرده، بلکه هر چه می‎کرده یا واجب بوده یا مستحبّ. سالک الی الله در این درجه از مراقبات، حتّی یک لقمه‎ی غیر ضروری هم نمی‎خورد؛ و نمی‎خورد مگر برای اینکه بندگی کند. اینکه گفته شود چنین کاری عملی نیست، فتوای نفس امّاره و شیطان است. این همه اولیاء، کردند و شد؛ چرا برای من و شما نشود؟ عبارت «با این حساب ما هرگز نمیتوانیم عبد به معنای واقعی کلمه شویم.» را نفس و شیطان در دهانتان دمیده‎اند. امیرالمؤمنین حتّی برای یهودی هم کارگری کرده‎اند بی‎آنکه ذرّه‎ای برای غیر خدا بندگی کرده باشند. حمّال تبریزی، که از اولیاء الله بوده و الآن قبر شریفش زیارتگاه خاصّ و عام است، عمرش به کارگری و حمّالی سپری شد و جز خدا کسی را بندگی نکرد. جناب جولای دزفولی، سر سلسله‎ی عرفایی است که آقا سیّد قاضی در آن قرار دارند. زندگی جناب جولا را مطالعه فرمایید. او جانشین یکی از رجال الغیب شد که نگهبان خانه‎ی یکی از صاحب منصبان قاجار بود. حضرت یوسف ـ علیه السّلام ـ غلام و زیردست عزیز مصر بود ولی در عمرش ذرّه‎ای برای غیر خدا بندگی نکرد. حضرت لقمان ـ علیه السّلام ـ سالها غلام و برده بوده ولی جز خدا بندگی کسی را نکرد. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه