سلام. واژه ی (عبد) به چه معناست؟ (عابد) کیست؟

عبد- یعنى مطیع و بنده ، مقام عبد، یعنى بنده بودن خدا بقدرى مهم مى باشد که حتى مى بینیم در تشهد نماز، واجد حق تقدم است بر رسول خدا بودن است! «عبد» از نظر لغت عرب به انسانی می‌گویند که سر تا پا تعلق به مولا و صاحب خود دارد، اراده‌اش تابع اراده‌ی او، و خواستش تابع خواست او است. در برابر او مالک چیزی نیست، و در اطاعت او هرگز سستی به خود راه نمی‌دهد. و به تعبیر دیگر «عبودیت» ـ اظهار آخرین درجه‌ی خضوع در برابر معبود است،‌و به همین دلیل تنها کسی می‌تواند معبود باشد که نهایت انعام و اکرام را کرده است و او کسی جز خدا نیست. بنابراین عبودیت نهایت اوج و تکامل یک انسان و قرب او به خدا است. عبودیت نهایت تسلیم در برابر ذات پاک او است. عبودیت اطاعت بی‌قید و شرط و فرمانبرداری در تمام زمینه‌هاست و بالأخره عبودیت کامل آن است که انسان جز به معبود واقعی یعنی کمال مطلق نیندیشد جز در راه او گام برندارد، و هر چه غیر او است فراموش کند حتی خویشتن را !«یا ایّها الّذین امنوا ارکعوا و اسجدوا و اعبدوا ربّکم و افعلوا الخیر لعلّکم تفلحون»[ حج/77.]«ای کسانی که ایمان آورده‌اید رکوع کنید و سجود بجا آورید و پروردگارتان را عبادت کنید و کار نیک انجام دهید تا رستگار شوید.»     در قرآن مجید «عبد »به سه معنى اطلاق گردیده است:   (1) بمعنى موحد بودن چنانکه در آیه 36 سوره نساء فرموده است:وَ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ لا تُشْرِکُوا بِهِ شَیْئاً.(و این معنى در آیات قرآن زیاد دیده میشود.)   (2) بمعنى اطاعت کردن چنانکه در آیه 60 سوره یس میفرماید:أَ لَمْ أَعْهَدْ إِلَیْکُمْ یا بَنِی آدَمَ أَنْ لا تَعْبُدُوا الشَّیْطانَ.یعنى آیا با شما عهد نبستم که از شیطان اطاعت نکنید.   (3) بمعنى غلام چنانکه در آیه 178 سوره بقره میفرماید:الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَ الْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَ الْأُنْثى بِالْأُنْثى .   براى کلمه عبد در قرآن مجید دو جمع ذکر شده است:   (1) عباد چنانکه در آیه 207 سوره بقره میفرماید:وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ.   (2) عبید چنانکه در آیه مبارکه 29 سوره ق فرموده است:وَ ما أَنَا بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ این کلمه پنج بار با کلمه ظلام در قرآن کریم بکار برده شده است.                        عبادت- بمعنى تذلل و اطاعت است چنانکه در آیه 44 سوره مریم میفرماید:یا أَبَتِ لا تَعْبُدِ الشَّیْطانَ یعنى پدرم بشیطان اطاعت مکن اقرب الموارد نوشته: «العبادة الطاعة و نهایة التعظیم للّه تعالى. قاموس مینویسد: العبودیة و العبودة و العبادة الطاعة: مجمع نوشته است:العبادة فى اللّغة هى الذلّة: و از این ماده است: عابد: بمعنى پرستنده و مطیع چنانکه در این آیه میفرماید: وَ لا أَنا عابِدٌ ما عَبَدْتُّمْ « آیه 4 سوره کافرون. » جمعش عباد است معبود بمعنى مورد پرستش و معبد بمعنى محل عبادت است.   .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه