امامیه معتقدند که امامت، نیابت از طرف خدا و رسول است و با قول و بیعت دیگران ثابت نمی‌شود؛ زیرا اگر امام به قول و بیعت دیگران ثابت شود آن امام، نیابت از طرف مردم دارد نه خدا و رسول. ولی اهل‌سنت در نقد این مطلب گفته‌اند: امامی که به‌وسیله بیعت انتخاب شد، کشف از این می‌کند که آن فرد منتخَب، مورد رضایت خدا و رسول او است و از طرف آنان نیابت دارد. و به همین دلیل، بیعت مردم با خلیفه اول نشانه رضایت خدا از نیابت و خلافت او است. آیا این استدلال درست است؟

ابتدا باید گفت این ادعا که امکان ندارد با وجود نص، اکثریت مردم انتخاب دیگری داشته باشند، ادعایی پذیرفتنی نیست؛ زیرا در قرآن کریم تصریح شده است که بیشتر بنی اسرائیل با وجود نصّ موسی(ع) بر جانشینی هارون(ع)، از این فرمان روبرگردانده و پیرو سامری شدند. علاوه بر این، در جریان سقیفه نیز این‌گونه نبود که اکثریت مسلمانان با سنجیدن جوانب و به دور از شتاب‌زدگی و با رضایت قلبی، از امام علی(ع) روبرگردانده و خلیفه اول را به جانشینی پیامبر(ص)‌ برگزیده باشند تا چنین انتخابی را نشانی از رضایت خدا و پیامبرش بدانیم. توضیحات بیشتر را در پاسخ تفصیلی مطالعه فرمایید. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه